Καλή Σαρακοστή!

Η μόνη Καθαρή Δευτέρα που θυμάμαι - ίσως γιατί σήμαινε κάτι παραπάνω για μένα τότε, ήταν πριν πολλά χρόνια όταν πετάξαμε αετό στο πατρικό του πατέρα μου, στο σπίτι της γιαγιάς.
Η κατσίκα ήταν δεμένη παραπέρα, τα κουνέλια ροκανίζανε τα καρότα τους, μια γέρικη ελιά μας χαμογέλαγε και ο αετός μας είχε φτάσει σχεδόν στον ήλιο. Ο μπαμπάς είχε φτιάξει μια τεράστια ουρά από μισό περίπτερο εφημερίδες! Το σκοινί δε μας έφτασε, και έδεσε κιάλλο. Είχε βρει ένα χοντρό και λείο ξύλο που χρησιμοποίησε για καλούμπα. Η αίσθηση ήταν απίθανη, το λίγα λεπτά που τον κράτησα με τον μπαμπά από δίπλα να βοηθάει, ένιωθα ένα τεράστιο δέος για το κατόρθωμα μας. Κράταγα τη καλούμπα λες και κράταγα το σκοινί του θαλάσσιου σερφ! Κάποια στιγμή ο μπαμπάς πέρασε ένα τενεκεδάκι στο σκοινί. Με ένα μαγικό τρόπο αυτό ανέβηκε ψηλά μαζί με την χάρτινή ουρά. Πέρασε και δεύτερο τενεκεδάκι και μας είπε να βάλουμε το αυτό μας να ακούσουμε – εγώ και ο αδερφός μου.
Ο άνεμος μας έστελνε ψίθυρους και σφυρίγματα από εκεί ψηλά! Ο αετός μας μίλαγε για τον ουρανό, τον άνεμο, τον ήλιο…
Μακάρι να είχα μια φωτογραφία από τότε, αλλά δεν έχω. Έχω όμως την εικόνα στο μυαλό μου, ένας απλός πλαστικός αετός.. με την τεράστια χάρτινη ουρά και τα τενεκεδάκια του, τόσο απλά και τόσο όμορφα που θα μου μείνουν για πάντα.

Καλή Σαρακοστή σε όλους! :)