Τα ακάρεα κάνουν πάρτυ!

Πω, πω.. γέμισε σκόνη εδώ μέσα..
Αράχνες θα έχει σίγουρα, κατσαρίδες, τρωκτικά, δυνόσαυρους, καμηλοπαρδάλεις.
Τις προάλλες έπλενα ρόκα (χωρίς φυτοφάρμακα, είπε ο μανάβης, ε την πήρα και γω).
Και στο δεύτερο ξεβγαλμα, βλέπω μια τεράστια, χοντρή, τριχωτή και δηλητηριώδη αράχνη. Καλά, τριχωτή μπορεί να μην ήτανε.. αλλά στα μάτια κάποιου με αραχνωφοβία, μπορεί να φορούσε και γόβες στιλέτο… Λοιπόν, η βιολογική ρόκα ακόμα στο ψυγείο είναι. Ηλίθιες αράχνες.. είχε και κάτι ποδάρια σα της Julia Roberts…
Άντε τώρα να ξεσκονίσω το γραφείο, τι να ξεσκονίσω δλδ.. που έχει γεμίσει ολόκληρο κίτρινα χαρτάκια, αυτά που σου δίνουν οι μεσίτες που υπογράφεις για να μη τους φας το 2% της αμοιβής τους. Παιδιά, πρέπει να έχω δει ίσα με 100 σπίτια σε ολόκληρη την Αττική… Αφου φτάσαμε στα πρώθυρα νευρικού κλονισμού, βρήκαμε σπίτι κυριολεκτικά τελευταία στιγμή (βλ. προηγούμενη εβδομάδα).

Και όλη αυτή η τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία με έχει καθηλώσει στο να μη μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα άλλο. Από τη μια νιώθω ότι συμβαίνουν πράγματα με εκπληκτική ταχύτητα, αλλαγές, ανακατατάξεις, ξεκαθαρίσματα. Από την άλλη υπάρχει μεγάλη στασιμότητα και αναμονή, ίσως έτσι μου φαίνεται γιατί η περίοδος αλλαγών δεν έχει περάσει. Ήλπιζα ότι ο ποηγούμενος χρόνος θα φέρει αλλαγές γενικά. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν απλά χρόνος προεργασίας, όπως όταν αρχίζει να σιγοβράζει ο καφές στο μπρίκι και βάζεις το χέρι σου να είσαι έτοιμος να κλείσεις το γκαζάκι αλλά περιμένεις.. περιμένεις.. μέχρι να «διπλώσει» το καιμάκι, να φανούν οι μπουλμπουλίθρες και να ρίξεις τότε τον καφέ στο φλιτζάνι.
Ήταν ένας δύσκολος χρόνος. Και φέτος πάλι δύσκολα άρχισε. Εκεί που λέω ότι την βρήκα την ισοροπία και παω να την δέσω κάπου για να μη μου φύγει, αυτή καταφέρνει και μου ξελιγλιστράει από τα χέρια, παει πιο πέρα, τρέχω να την πιάσω, σκοντάφτω στα αυτοκινητάκια του μικρού και σκάω κάτω με επιφωνήματα θαυμασμού από το κοινό. Σηκώνομαι δαρμένη, με playmobil και τουβλάκια χωμένα στα μαλλια μου (τα οποία λεω να κόψω και να βάψω ξανθα!), και συνεχίζω να τρέχω και να τρέχω και να τρέχει και η μάσκαρα στα μάγουλα λες και ακόμα και αυτή συμπάσχει. Μετά 2,3…5,10 τέτοια η ενέργεια μου έχει μείνει μισή, ο ενθουσιασμός ο μισός του μισού και το μυαλό θολό, μπερδεμένο με βουβές και αόριστες σκέψεις. Απλά.. κούραση.

Αφου σας άνοιξα τη καρδιά τώρα, ας παω να βρω αυτό το ξεσκονόπανο να καθαρίσω λίγο αυτό τον τόπο, μπας και καθαρίσει λίγο και το μυαλό μου. Να πάρω και ένα κιβώτιο να βάλω όλα τα παιχνίδια μεσα να μη ξαναφάω τα μούτρα μου πέφτοντας Χριστέ μου! Και αν μείνει και λίγο σκόνη, ε συγχωρείστε με, σας υπόσχομαι όλα θα λάμψουν γρήγορα.

(που σκατά έβαλα το Overlay?!)