Singing in the rain

Βρέχει έξω.. κατακλισμός. Έχετε κάτσει να προσέξετε όσους κυκλοφορούν μέσα στη βροχή;
Λοιπόν εγώ αυτό έκανα σήμερα. Για την ακρίβεια περπάτησα απο την Κοραή στην Αθήνα μέχρι το FIX κατα τη διάρκεια νεροποντής, με τα μαγικά μου υπέροχα Reebok που, δε παει να έχει 3 μέτρα νερό, αυτά βεντουζάρουν στο δάπεδο και δε γλιστράνε με τίποτα.
Πήρα το πακετάκι με τα συμβόλαια του σπιτιού σήμερα για αρχειοθέτηση! Στο γυρισμό αρχίζω να συνηδητοποιώ οτι κάτι δε παει καλά. Μια αναμπουμπούλα, τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν στο αντίθετο ρεύμα, κάτι μιλιούνια στιβαγμένοι στις στάσεις λεωφορείων.
Πορεία. Κορδελίτσες είχαν κλείσει τους δρόμους και απομονώσει την Αθήνα απο τον υπόλοιπο κόσμο. Ωραία. Ας πάμε λοιπόν προς Σύνταγμα σκουέρ να δούμε τι τρέχει. Τίποτα δε τρέχει. Το ρεύμα προς Αθήνα μπλοκαρισμένο. Το άλλο άδειο. Εντελώς όμως!

Οι μαυρούλιδες έχουν βγάλει τα εποχιακά είδη απο τη προίκα τους, ομπρέλες! 5 ευρουδάκια η μια λέει ένας και κάποιος μουσκίδης απο τη βροχή του πατάει ένα βρυσίδι που δε θέλει άλλο!

Έχετε παρατηρήσει τις ομπρέλες που κρατάει ο κόσμος;
Κάποιες μικρές που σε αφήνουν μούσκεμα, όλον εκτός απο το κεφάλι. Κάποιες με φραμπαλάδες, απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Τις κρατάνε συνήθως κάτι τροφαντούλες κυρίες με μαλλί απο κομμωτήριο και έντονο κραγιόν. Κάποιες άθλιες ξεσκησμένες που μοιάζουν με πατημένη αράχνη. Η μια ακτίνα να σου ξύνει το αφτί και η άλλη να δείχνει στο Βορρά. Τις κρατάνε κάποιοι που αγχώνονται να μη βραχούν και που τελικά βρέχονται και μαζί με αυτούς και η στίβα απο χαρτιά που κουβαλάνε. Είναι και οι τρέντι
ομπελίτσες που τις κρατάνε οι τρέντι κοπελίτσες που φοράνε σαγιονάρα εν ώρα κατακλισμού. Α, εκεί να δείτε. Μια με αμάνικο, τη κοιλιά έξω με ψαράδικο και σαγιονάρα, μόνο λέπια δεν είχε βγάλει. Είχε κάτσει κάτω απο μια υποψία ομπρέλας και μουρμούραγε "μα σήμερα έπρεπε να βρέξει; Μα σε μένα όλα τυχαίνουν;" ..μα, απο το πρωί μαντάμ "μαζεύει".. ή μάλλον, εδω και μια εβδομάδα "μαζεύει"!..
Μια άλλη έκανε σβούρες γύρω γύρω και κάτι έβριζε..
Μια ξυνή αγχωτική περνάει ξυστά μου, ανεβάζω την ομπρέλα μου μη φάει κανένα μάτι και μου ζητάει και τα ρέστα! Πουά, ριγέ, μονόχρωμες, παρδαλές, εμπριμέ ομπρελίτσες. Ηλίθιες ομπρελίτσες αλλά οι περισσότερες για κηδείες! Μαύρες και άραχνες σα και τη ψυχοσύνθεση του ιδιοκτήτη τους. Τις κρατάνε σφικτά, ακόμα και όταν περπατάνε κάτω απο υπόστεγο. Οι περισσότερες ομπρελίτσες παθαίνουν ασφυξία, γι'αυτό τις βλέπετε να κυκλοφορούν σακατεμένες σα πατημένη αράχνη όπως είπα πάνω. Αλήθεια λέω!

Ας πάμε παρακάτω!
Δύο Λιβερπουλάκια, πλατσούριζαν σα τα παπιά σε λίμνη, πολύ φυσιολογικά και άνετα. Πολλοί πολλοί τουρίστες δεν έβριζαν, δεν μίλαγαν, δεν γέλαγαν, απλά είχαν αφεθεί στο ρεύμα και όπου αυτό τους έβγαζε.
Και πορεία, και βροχή. Ήθελα να τους φωνάξω, όχι όχι δεν είναι πάντα έτσι, άλλες φορές έχει και ξύλο και μπάτσους.. αλλά τους είχε ήδη λυπηθεί η ψυχή μου!
Ένα πουλμαν σταμάτησε να παραλάβει ένα τσούρμο ξένους. Κυρία εγω, με ένα χαμόγελα περίμενα να περάσουν για να περάσω και γω με τη σειρά μου. Να δείξω ανατροφή, ευγένεια και όλα αυτα τα ωραία ζεστά πραγματάκια που μέρες σα και σήμερα οι ποιο πολλοί τα ξεχνάμε. Ένας μικροκαμομένος κυριούλης μου χαμογέλασε, άλλα με τέτοια ειλικρίνεια και ευχαρίστηση που με εξέπληξε! Ορίστε πως διαγράφεται η ξυνίλα των αγχοτικών μουσκεμένων σαγιονάρων.
Με αέρινα πηδηματάκια απεύφευγα τα ρυάκια, τα ποταμάκια και τα τσουνάμι που κατέβαιναν απο τη Πλάκα.
Αφού τα αθλητικά μου πλύθηκαν καλά, είχα απολαύσει τη βροχή, τον κόσμο και τις ομπρέλες του και αφού το λεωφορείο μάλλον δε θα πέρναγε ούτε και απο την επόμενη στάση, ανέβηκα σε ένα ταξί και έφυγα.

Παει το αυτοκίνητο..

Όπως φαίνεται είναι το τέλος μιας εποχής για πολλά πράγματα και παράλληλα η αρχή μιας άλλης.
Καινούργιο σπίτι, καινούργιες αναζητήσεις και κατευθύνσεις. Δυσκολίες και τεράστια έξοδα. Άγχος και μπλοκάρισμα, κάπου ανάμεσα ίσως και λίγο ενθουσιασμός για τα καινούργια που επέρχονται.
Καθώς όλα αυτά και πολλά άλλα περνάνε απο το μυαλό μου, οδηγάω το αγαπημένο μου corsaκι και κατεβαίνω τη Συγγρού για Φάληρο.
Ένα ασημί Golf μου κολλάει ακατάπαυστα απο το Σύνταγμα. Μπροστά μου, στην αριστερή λωρίδα κάποιος οδηγάει και πίνει καφέ, μιλάει στο κινητό, απλώνει μπουγάδα.. Κάποιοι άλλοι χασομέριδες δεξιά μου, σκαλίζουν τη μύτη τους και ψάχνουν για απομεινάρια απο το Δεύτερο Παγκόσμιο, σε δρόμο ταχείας κυκλοφορείας. Τα πέρνω! Αφήστε με να φύγω, ρε παιδιά!
Συνεχίζω αριστερά, άντε να περάσω και αυτόν τον *μπιπ*.. συνεχίζω, άντε κουνηθείτε ζώα..
Ρε παιδιά, κάπου εδώ δε στρίβουμε;! ....και, ναι, στρίψαμε για παραλία απο την αριστερή λωρίδα. Σκατά, δε προλαβαίνω, φρένο φρενόοοοοοοο.... ΜΠΟΥΦ, ΜΠΑΜ...κράσπεδο.. ΖΩΟΝ.
Κανένας δε χτύπησε *ευτυχως*. Κανείς παρα μόνο το Corsaki μου πάνω στο διάζωμα.
Και το αποτέλεσμα: Σπασμένο παρμπρίζ, 2 σκασμένοι αερόσακοι (!), σκασμένο μπροστινό λάστιχο και στραβωμένη ζάντα, ημιαξόνια, αναρτήσεις και ότι άλλο μπορεί να έχει χτυπηθεί απο κάτω και να μη φαίνεται. Το αυτοκίνητο εξωτερικά δε, είναι άθικτο...
Πήγε συνεργείο και η λυπητερή ήταν: 5000 για αποκατάσταση με καινούργια ανταλλακτικά και 3500 περιπου με μεταχειρισμένα. Απο μη εξουσιοδοτημένο συνεργείο και με μεταχειρισμένα πάλι ανταλλακτικά, το μαλλί θα παει καπου 2500.
Σκατούλες..
Αλλά εγώ έχω την απορία... (πέρα απο την προφανής: ΓΙΑΤΙ έκανα την μαλακία)...ΓΙΑΤΙ βγήκαν οι αερόσακοι?! Το αμάξι δε στούκαρε πουθένα .. πέρα απο τη ρόδα του στο κράσπεδο δλδ με λίγο, μεγάλη ταχύτητα προφανώς.
Έχω ακούσει και το άλλο παλαβό: Μια φίλη όπως πάρκαρε το αυτοκίνητο της χτύπησε ένα χαμηλό κολωνάκι με την όπισθεν.. και μαντέψτε, ΒΓΗΚΑΝ ΟΙ ΑΕΡΟΣΑΚΟΙ!..
Μήπως τους έχουν ρυθμίσει έτσι ώστε να πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλα μας; Που σιγά μη πληρώσω εγώ τώρα. Πάει το αυτοκίνητο. Τέλος εποχής και γι' αυτό και πάλι καλά να λεω που δεν έγινε καμιά καραμπόλα..

Μπας και θέλει κανείς ένα σπασμένο corsa? ...