Στάχτες

Μπορεί χτες να μη μας χαμογέλασε το φεγγάρι, μπορεί να είχε πάρει το πορτοκαλί χρώμα της φωτιάς, αλλά ήτανε εκεί, όπως ήταν και τον προηγούμενο μήνα, χρόνο, αιώνα.. και όπως θα είναι ακόμα για πάρα πολύ καιρό (μάλλον).
Εμείς απο την άλλη, θα ερχόμαστε και θα φεύγουμε σα στάχτη που την πέρνει ο αέρας. Σαν πολλούς τόνους στάχτης δηλαδή, μιλλιούννια όπως είμαστε.

Έψηνε ο Θεός μπριζόλες λέει, και του μείνε η στάχτη. Την άδειασε σε εναν μεγάλο κόκκινο κουβά και την πέταξε πάνω σε μια χούφτα γη και νερό.
Αράδειασε και μερικα παιχνιδάκια για να παίζουν οι μικρές σταχτούλες και να μη βαριούνται. Ζωάκια, δεντράκια και άλλα αναλώσιμα.
Και μετά κάθησε να μας χαζεύει όσο χωνέυε τις μπριζόλες.
Ένα λεπτό για κείνον, ένας αιώνας για τις σταχτούλες.
Μέχρι να ρευτεί, οι σταχτούλες όλα στάχτη τα κάνανε γιατί πάνω στο παιχνίδι τους, ξεχάσανε οτι όταν ρίχνεις μια μπάλα στο τοιχό, αυτή η βλαμμένη δε μένει κολλημένη εκει, παρά σου'ρχετε πίσω με διπλή φόρα και σου σπάει το κεφάλι.
Αφού πέρασε μισή ωρίτσα, ο Θεούλης χασμουρήθηκε και αποκοιμήθηκε σκεπτόμενος τι φαγητό θα φτιάξει την επόμενη μέρα.
Κάτι που να τον κρατήσει περισσότερο ίσως..