Στάχτες

Μπορεί χτες να μη μας χαμογέλασε το φεγγάρι, μπορεί να είχε πάρει το πορτοκαλί χρώμα της φωτιάς, αλλά ήτανε εκεί, όπως ήταν και τον προηγούμενο μήνα, χρόνο, αιώνα.. και όπως θα είναι ακόμα για πάρα πολύ καιρό (μάλλον).
Εμείς απο την άλλη, θα ερχόμαστε και θα φεύγουμε σα στάχτη που την πέρνει ο αέρας. Σαν πολλούς τόνους στάχτης δηλαδή, μιλλιούννια όπως είμαστε.

Έψηνε ο Θεός μπριζόλες λέει, και του μείνε η στάχτη. Την άδειασε σε εναν μεγάλο κόκκινο κουβά και την πέταξε πάνω σε μια χούφτα γη και νερό.
Αράδειασε και μερικα παιχνιδάκια για να παίζουν οι μικρές σταχτούλες και να μη βαριούνται. Ζωάκια, δεντράκια και άλλα αναλώσιμα.
Και μετά κάθησε να μας χαζεύει όσο χωνέυε τις μπριζόλες.
Ένα λεπτό για κείνον, ένας αιώνας για τις σταχτούλες.
Μέχρι να ρευτεί, οι σταχτούλες όλα στάχτη τα κάνανε γιατί πάνω στο παιχνίδι τους, ξεχάσανε οτι όταν ρίχνεις μια μπάλα στο τοιχό, αυτή η βλαμμένη δε μένει κολλημένη εκει, παρά σου'ρχετε πίσω με διπλή φόρα και σου σπάει το κεφάλι.
Αφού πέρασε μισή ωρίτσα, ο Θεούλης χασμουρήθηκε και αποκοιμήθηκε σκεπτόμενος τι φαγητό θα φτιάξει την επόμενη μέρα.
Κάτι που να τον κρατήσει περισσότερο ίσως..

Singing in the rain

Βρέχει έξω.. κατακλισμός. Έχετε κάτσει να προσέξετε όσους κυκλοφορούν μέσα στη βροχή;
Λοιπόν εγώ αυτό έκανα σήμερα. Για την ακρίβεια περπάτησα απο την Κοραή στην Αθήνα μέχρι το FIX κατα τη διάρκεια νεροποντής, με τα μαγικά μου υπέροχα Reebok που, δε παει να έχει 3 μέτρα νερό, αυτά βεντουζάρουν στο δάπεδο και δε γλιστράνε με τίποτα.
Πήρα το πακετάκι με τα συμβόλαια του σπιτιού σήμερα για αρχειοθέτηση! Στο γυρισμό αρχίζω να συνηδητοποιώ οτι κάτι δε παει καλά. Μια αναμπουμπούλα, τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν στο αντίθετο ρεύμα, κάτι μιλιούνια στιβαγμένοι στις στάσεις λεωφορείων.
Πορεία. Κορδελίτσες είχαν κλείσει τους δρόμους και απομονώσει την Αθήνα απο τον υπόλοιπο κόσμο. Ωραία. Ας πάμε λοιπόν προς Σύνταγμα σκουέρ να δούμε τι τρέχει. Τίποτα δε τρέχει. Το ρεύμα προς Αθήνα μπλοκαρισμένο. Το άλλο άδειο. Εντελώς όμως!

Οι μαυρούλιδες έχουν βγάλει τα εποχιακά είδη απο τη προίκα τους, ομπρέλες! 5 ευρουδάκια η μια λέει ένας και κάποιος μουσκίδης απο τη βροχή του πατάει ένα βρυσίδι που δε θέλει άλλο!

Έχετε παρατηρήσει τις ομπρέλες που κρατάει ο κόσμος;
Κάποιες μικρές που σε αφήνουν μούσκεμα, όλον εκτός απο το κεφάλι. Κάποιες με φραμπαλάδες, απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Τις κρατάνε συνήθως κάτι τροφαντούλες κυρίες με μαλλί απο κομμωτήριο και έντονο κραγιόν. Κάποιες άθλιες ξεσκησμένες που μοιάζουν με πατημένη αράχνη. Η μια ακτίνα να σου ξύνει το αφτί και η άλλη να δείχνει στο Βορρά. Τις κρατάνε κάποιοι που αγχώνονται να μη βραχούν και που τελικά βρέχονται και μαζί με αυτούς και η στίβα απο χαρτιά που κουβαλάνε. Είναι και οι τρέντι
ομπελίτσες που τις κρατάνε οι τρέντι κοπελίτσες που φοράνε σαγιονάρα εν ώρα κατακλισμού. Α, εκεί να δείτε. Μια με αμάνικο, τη κοιλιά έξω με ψαράδικο και σαγιονάρα, μόνο λέπια δεν είχε βγάλει. Είχε κάτσει κάτω απο μια υποψία ομπρέλας και μουρμούραγε "μα σήμερα έπρεπε να βρέξει; Μα σε μένα όλα τυχαίνουν;" ..μα, απο το πρωί μαντάμ "μαζεύει".. ή μάλλον, εδω και μια εβδομάδα "μαζεύει"!..
Μια άλλη έκανε σβούρες γύρω γύρω και κάτι έβριζε..
Μια ξυνή αγχωτική περνάει ξυστά μου, ανεβάζω την ομπρέλα μου μη φάει κανένα μάτι και μου ζητάει και τα ρέστα! Πουά, ριγέ, μονόχρωμες, παρδαλές, εμπριμέ ομπρελίτσες. Ηλίθιες ομπρελίτσες αλλά οι περισσότερες για κηδείες! Μαύρες και άραχνες σα και τη ψυχοσύνθεση του ιδιοκτήτη τους. Τις κρατάνε σφικτά, ακόμα και όταν περπατάνε κάτω απο υπόστεγο. Οι περισσότερες ομπρελίτσες παθαίνουν ασφυξία, γι'αυτό τις βλέπετε να κυκλοφορούν σακατεμένες σα πατημένη αράχνη όπως είπα πάνω. Αλήθεια λέω!

Ας πάμε παρακάτω!
Δύο Λιβερπουλάκια, πλατσούριζαν σα τα παπιά σε λίμνη, πολύ φυσιολογικά και άνετα. Πολλοί πολλοί τουρίστες δεν έβριζαν, δεν μίλαγαν, δεν γέλαγαν, απλά είχαν αφεθεί στο ρεύμα και όπου αυτό τους έβγαζε.
Και πορεία, και βροχή. Ήθελα να τους φωνάξω, όχι όχι δεν είναι πάντα έτσι, άλλες φορές έχει και ξύλο και μπάτσους.. αλλά τους είχε ήδη λυπηθεί η ψυχή μου!
Ένα πουλμαν σταμάτησε να παραλάβει ένα τσούρμο ξένους. Κυρία εγω, με ένα χαμόγελα περίμενα να περάσουν για να περάσω και γω με τη σειρά μου. Να δείξω ανατροφή, ευγένεια και όλα αυτα τα ωραία ζεστά πραγματάκια που μέρες σα και σήμερα οι ποιο πολλοί τα ξεχνάμε. Ένας μικροκαμομένος κυριούλης μου χαμογέλασε, άλλα με τέτοια ειλικρίνεια και ευχαρίστηση που με εξέπληξε! Ορίστε πως διαγράφεται η ξυνίλα των αγχοτικών μουσκεμένων σαγιονάρων.
Με αέρινα πηδηματάκια απεύφευγα τα ρυάκια, τα ποταμάκια και τα τσουνάμι που κατέβαιναν απο τη Πλάκα.
Αφού τα αθλητικά μου πλύθηκαν καλά, είχα απολαύσει τη βροχή, τον κόσμο και τις ομπρέλες του και αφού το λεωφορείο μάλλον δε θα πέρναγε ούτε και απο την επόμενη στάση, ανέβηκα σε ένα ταξί και έφυγα.

Παει το αυτοκίνητο..

Όπως φαίνεται είναι το τέλος μιας εποχής για πολλά πράγματα και παράλληλα η αρχή μιας άλλης.
Καινούργιο σπίτι, καινούργιες αναζητήσεις και κατευθύνσεις. Δυσκολίες και τεράστια έξοδα. Άγχος και μπλοκάρισμα, κάπου ανάμεσα ίσως και λίγο ενθουσιασμός για τα καινούργια που επέρχονται.
Καθώς όλα αυτά και πολλά άλλα περνάνε απο το μυαλό μου, οδηγάω το αγαπημένο μου corsaκι και κατεβαίνω τη Συγγρού για Φάληρο.
Ένα ασημί Golf μου κολλάει ακατάπαυστα απο το Σύνταγμα. Μπροστά μου, στην αριστερή λωρίδα κάποιος οδηγάει και πίνει καφέ, μιλάει στο κινητό, απλώνει μπουγάδα.. Κάποιοι άλλοι χασομέριδες δεξιά μου, σκαλίζουν τη μύτη τους και ψάχνουν για απομεινάρια απο το Δεύτερο Παγκόσμιο, σε δρόμο ταχείας κυκλοφορείας. Τα πέρνω! Αφήστε με να φύγω, ρε παιδιά!
Συνεχίζω αριστερά, άντε να περάσω και αυτόν τον *μπιπ*.. συνεχίζω, άντε κουνηθείτε ζώα..
Ρε παιδιά, κάπου εδώ δε στρίβουμε;! ....και, ναι, στρίψαμε για παραλία απο την αριστερή λωρίδα. Σκατά, δε προλαβαίνω, φρένο φρενόοοοοοοο.... ΜΠΟΥΦ, ΜΠΑΜ...κράσπεδο.. ΖΩΟΝ.
Κανένας δε χτύπησε *ευτυχως*. Κανείς παρα μόνο το Corsaki μου πάνω στο διάζωμα.
Και το αποτέλεσμα: Σπασμένο παρμπρίζ, 2 σκασμένοι αερόσακοι (!), σκασμένο μπροστινό λάστιχο και στραβωμένη ζάντα, ημιαξόνια, αναρτήσεις και ότι άλλο μπορεί να έχει χτυπηθεί απο κάτω και να μη φαίνεται. Το αυτοκίνητο εξωτερικά δε, είναι άθικτο...
Πήγε συνεργείο και η λυπητερή ήταν: 5000 για αποκατάσταση με καινούργια ανταλλακτικά και 3500 περιπου με μεταχειρισμένα. Απο μη εξουσιοδοτημένο συνεργείο και με μεταχειρισμένα πάλι ανταλλακτικά, το μαλλί θα παει καπου 2500.
Σκατούλες..
Αλλά εγώ έχω την απορία... (πέρα απο την προφανής: ΓΙΑΤΙ έκανα την μαλακία)...ΓΙΑΤΙ βγήκαν οι αερόσακοι?! Το αμάξι δε στούκαρε πουθένα .. πέρα απο τη ρόδα του στο κράσπεδο δλδ με λίγο, μεγάλη ταχύτητα προφανώς.
Έχω ακούσει και το άλλο παλαβό: Μια φίλη όπως πάρκαρε το αυτοκίνητο της χτύπησε ένα χαμηλό κολωνάκι με την όπισθεν.. και μαντέψτε, ΒΓΗΚΑΝ ΟΙ ΑΕΡΟΣΑΚΟΙ!..
Μήπως τους έχουν ρυθμίσει έτσι ώστε να πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλα μας; Που σιγά μη πληρώσω εγώ τώρα. Πάει το αυτοκίνητο. Τέλος εποχής και γι' αυτό και πάλι καλά να λεω που δεν έγινε καμιά καραμπόλα..

Μπας και θέλει κανείς ένα σπασμένο corsa? ...

Το βρήκαμε..!

Το βρήκαμε, το πήραμε, το φτιάχνουμε!
Ναι καλέ, για το σπίτι λέω!
Υπομονή τώρα άλλους 1-2 μήνες και μετά κερνάω κουρκουμπίνια.

Βάλτε εδώ ένα τίτλο.

Πόσες φορές διάβασες κάτι που έχεις γράψει, είδες κάτι που έχεις ζωγραφίσει ή οτιδήποτε άλλο που έχεις δημιουργήσει και αναρωτήθηκες, «καλά, εγώ το έκανα αυτό;!»
Πολλές. Εγώ τουλάχιστον.
Διαβάζω κάτι που έγραψα και απορώ και εκπλήσομαι ταυτόχρονα για το πώς μου ήρθε η ιδέα, η διάθεση, η έμπνευση να το γράψω όταν μου φαίνεται βουνό να γράψω αυτό που γράφω τώρα.
Βλέπω έναν πίνακα που έχω κάνει. Τον κοιτάω καλά καλά και αμφιβάλω αν το έκανα εγώ. Ίσως να ζωγράφιζε άλλος γιατί μου είναι αδύνατον να με φανταστώ να ξανακάνω κάτι παρόμοιο… μπα, αποκλείεται.
Και κάπως έτσι περνάνε υπερβολικά μεγάλα χρονικά διαστήματα αποχής από οτιδήποτε δημιουργικό ακόμα και όταν αυτό με κάνει να μελαγχολώ ακόμα περισσότερο. Το μόνο που δημιουργείται είναι ένας ωραιότατος φαύλος κύκλος.

Θαυμάζω εσάς που μπορείτε και γράφετε κάθε μέρα από κάτι, πόσο μάλλον όταν γράφετε κείμενα/αριστουργήματα, με χιούμορ και δημιουργικότητα ασταμάτητα.

Τι σοι διακόπτης είναι αυτός που ορίζει την έκφραση; Πως λειτουργεί; Και όταν δεν είναι ανοιχτός ο διακόπτης που στο κόρακα πάνε όλα αυτά που θέλεις να πεις; Ή μήπως δεν υπάρχει διακόπτης, μήπως δεν υπάρχει τίποτα απολύτως να πεις. Ή μήπως υπάρχουν τόσα πολλά που ο διακόπτης βραχυκυκλώνεται και η έκφραση, όποια και αν είναι αυτή, αποσυντονίζεται πλήρως;…

Ίσως θα ήτανε ποιο εύκολο αν ποτέ μου δεν είχα πιάσει μολύβι ή πινέλο και αυτά που γράφω τώρα, δε θα τα έγραφα ποτέ. Στο κάτω κάτω πόσο διαφορετική θα μπορούσα να είμαι. Ίσως τώρα καταλαβαίνω πως σταμάτησαν σιγά σιγά και οι πίνακες της μαμάς και τώρα σταματάω και’γω σιγά σιγά να της θυμώνω γι’αυτό. Άλλωστε, τι δικαίωμα έχω εγώ να της θυμώνω για το αν αποφάσισε να σταματήσει να ζωγραφίζει.
Αν συνέχιζε να ζωγραφίζει, το ίδιο θα την αγαπούσα και θα την εκτιμούσα. Δεν αλλάζει κάτι. Αλλάζει;
Όσοι με ξέρουν, ξέρουν επίσης ότι ζωγραφίζω και περιμένουν ότι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Ίσως γι’αυτό και γω συνεχίζω. Μια μέρα θα ήθελα να μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι μου και με μια απίστευτα καλή διάθεση, να πάρω μια γιγαντοσακούλα σκουπιδιών και να πετάξω όλες τις μπογιές και τα παλιόχαρτα στα σκουπίδια. Όλα όμως! Ακόμα και τα καδραρισμένα «έργα». Αυτά που έκανα στο λύκειο και για κάποιο παρανοικό και ανεξήγητο λόγο έχουν κορνιζαριστεί και πρέπει να τα βλέπω κάθε μέρα και κάθε ώρα. Να μου θυμίζουν την δήθεν υποχρέωση μου και να μου βγάζουν τα μάτια με την ατέλεια τους ενώ την ίδια στιγμή άλλοι μπορεί να τα θαυμάζουν (έστω και για ευγένεια).
Στο καινούργιο σπίτι θα φτιάξω μια ωραία γωνίτσα να τα βάλω όλα … σκοτεινή και υπόγεια.. στην αποθήκη!

Τα εφτά γουρουνάκια

Ο γιος μας είναι 2,5 χρονών. Πλέον απαιτεί παραμύθια, μεσημέρι/βράδυ πριν κοιμηθεί αλλά τα θέλει και στα μέτρα του! Το image του «κακού λύκου» στο κλασσικό παραμύθι με τα 3 γουρουνάκια τον χάλαγε λίγο όποτε και κάναμε κάποιες… παρεμβάσεις.

Σχεδόν όλο το παραμύθι το λέει μόνος του πια περιλιπτικά και’γω απλά συμπληρώνω λέξεις. Α, όσο για τον τίτλο… αν βρείτε τα άλλα 4 γουρουνάκια πειτε το και σε μένα που τα ψάχνω!


Τα εφτά γουρουνάκια

Μια φορά κι’έναν καιρό, σ’ενα δάσος όμορφο και μακρυνό, ήτανε 3 γουρουνάκια και το καθένα έχτισε και απο ένα σπίτι Το πρώτο γουρουνάκι έχτισε το σπίτι του απο σανό. Το δευτερο γουρουνάκι έχτισε το σπίτι του απο ξύλα και το τρίτο απο τούβλα.
Στην άλλη μεριά του δάσους, ζούσε ένας λύκος που δεν είχε όμως σπίτι. Έτσι μια μέρα, πήγε στο γουρουνάκι με το σπίτι απο σανό και του είπε: «Γουρουνάκι, βγες έξω, να μπω εγώ μέσα!». «Όχι, όχι δικό μου είναι!» απαντάει το γουρουνάκι και τότε ο λύκος έκανε «φου, φου, φου» και φύσηξε το σπίτι και αυτό γκρεμίστηκε! Και πήρε ο αέρας το σανό μακρυά μακρυά ώσπου το βρήκανε τα άλογα και το φάγανε και χορτάσανε!
Την επόμενη μέρα, ο λύκος πήγε στο δεύτερο γουρουνάκι που είχε χτίσει το σπίτι απο ξύλα και του φώναξε: «Γουρουνάκι, βγες έξω, να μπω εγώ μέσα!». «Όχι, όχι δικό μου είναι!» απαντάει και αυτό το γουρουνάκι και τότε ο λύκος έκανε «φου, φου, φου» και φύσηξε το σπίτι και γκρεμίστηκε και αυτό! Και πήρε ο αέρας τα ξυλαράκια μακρυά στα άλογα και αυτά τα φάγανε και γέμισε η κοιλίτσα τους!
Την επόμενη μέρα, ο λύκος πήγε στο τρίτο γουρουνάκι που είχε χτίσει το σπίτι απο τούβλα. «Φου, φου, φου» κάνει πάλι ο λύκος.., «Ξαναφού», φου, φου» αλλά το σπίτι δεν έπεφτε γιατί ήτανε απο τούβλα και ήτανε πολύ γερό. Πέρνει λοιπόν μια σκάλα ο λύκος, ανεβαίνει στη ταράτσα και πάει να μπεί απο την καμινάδα, αλλά το έξυπνο γουρουνάκι την είχε κλείσει. Εκείνη τη στιγμή περνούσε ο ρινόκερος μπροστά απο το σπίτι και βλέπει τον λύκο στη ταράτσα. Τον βουτάει και του δίνει μια φάπα και μισή μπούφλα και του λέει να παει αμέσως στα γουρουνάκια και να γίνουν φίλοι!
Έτσι, ο λύκος πέρνει ένα μεγάλο καλάθι, γεμάτο με φρούτα, μανιτάρια και λουλούδια και χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει το γουρουνάκι, και ο λύκος, που είχε μετανιώσει τώρα και είχε γίνει καλός λύκος, του λέει: «Γουρουνάκι, σε παρακαλώ θα με αφήσεις και μένα να μείνω για λίγο κοντά σας, να φάμε, να παίξουμε και να ζεσταθουμε κοντά στο τζάκι; Γιατί εγώ σπίτι δεν έχω, ούτε παρέα..». «Και δε το’λεγες απο την αρχή;! Και βέβαια να περάσεις!» λέει το γουρουνάκι. Και κάτσανε όλοι μαζί παρέα, φάγανε, παίξανε, ζεσταθήκανε και μετά κοιμηθήκανε όλοι μαζί αγκαλίτσα!
Και περάσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα!

Τα ακάρεα κάνουν πάρτυ!

Πω, πω.. γέμισε σκόνη εδώ μέσα..
Αράχνες θα έχει σίγουρα, κατσαρίδες, τρωκτικά, δυνόσαυρους, καμηλοπαρδάλεις.
Τις προάλλες έπλενα ρόκα (χωρίς φυτοφάρμακα, είπε ο μανάβης, ε την πήρα και γω).
Και στο δεύτερο ξεβγαλμα, βλέπω μια τεράστια, χοντρή, τριχωτή και δηλητηριώδη αράχνη. Καλά, τριχωτή μπορεί να μην ήτανε.. αλλά στα μάτια κάποιου με αραχνωφοβία, μπορεί να φορούσε και γόβες στιλέτο… Λοιπόν, η βιολογική ρόκα ακόμα στο ψυγείο είναι. Ηλίθιες αράχνες.. είχε και κάτι ποδάρια σα της Julia Roberts…
Άντε τώρα να ξεσκονίσω το γραφείο, τι να ξεσκονίσω δλδ.. που έχει γεμίσει ολόκληρο κίτρινα χαρτάκια, αυτά που σου δίνουν οι μεσίτες που υπογράφεις για να μη τους φας το 2% της αμοιβής τους. Παιδιά, πρέπει να έχω δει ίσα με 100 σπίτια σε ολόκληρη την Αττική… Αφου φτάσαμε στα πρώθυρα νευρικού κλονισμού, βρήκαμε σπίτι κυριολεκτικά τελευταία στιγμή (βλ. προηγούμενη εβδομάδα).

Και όλη αυτή η τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία με έχει καθηλώσει στο να μη μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα άλλο. Από τη μια νιώθω ότι συμβαίνουν πράγματα με εκπληκτική ταχύτητα, αλλαγές, ανακατατάξεις, ξεκαθαρίσματα. Από την άλλη υπάρχει μεγάλη στασιμότητα και αναμονή, ίσως έτσι μου φαίνεται γιατί η περίοδος αλλαγών δεν έχει περάσει. Ήλπιζα ότι ο ποηγούμενος χρόνος θα φέρει αλλαγές γενικά. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν απλά χρόνος προεργασίας, όπως όταν αρχίζει να σιγοβράζει ο καφές στο μπρίκι και βάζεις το χέρι σου να είσαι έτοιμος να κλείσεις το γκαζάκι αλλά περιμένεις.. περιμένεις.. μέχρι να «διπλώσει» το καιμάκι, να φανούν οι μπουλμπουλίθρες και να ρίξεις τότε τον καφέ στο φλιτζάνι.
Ήταν ένας δύσκολος χρόνος. Και φέτος πάλι δύσκολα άρχισε. Εκεί που λέω ότι την βρήκα την ισοροπία και παω να την δέσω κάπου για να μη μου φύγει, αυτή καταφέρνει και μου ξελιγλιστράει από τα χέρια, παει πιο πέρα, τρέχω να την πιάσω, σκοντάφτω στα αυτοκινητάκια του μικρού και σκάω κάτω με επιφωνήματα θαυμασμού από το κοινό. Σηκώνομαι δαρμένη, με playmobil και τουβλάκια χωμένα στα μαλλια μου (τα οποία λεω να κόψω και να βάψω ξανθα!), και συνεχίζω να τρέχω και να τρέχω και να τρέχει και η μάσκαρα στα μάγουλα λες και ακόμα και αυτή συμπάσχει. Μετά 2,3…5,10 τέτοια η ενέργεια μου έχει μείνει μισή, ο ενθουσιασμός ο μισός του μισού και το μυαλό θολό, μπερδεμένο με βουβές και αόριστες σκέψεις. Απλά.. κούραση.

Αφου σας άνοιξα τη καρδιά τώρα, ας παω να βρω αυτό το ξεσκονόπανο να καθαρίσω λίγο αυτό τον τόπο, μπας και καθαρίσει λίγο και το μυαλό μου. Να πάρω και ένα κιβώτιο να βάλω όλα τα παιχνίδια μεσα να μη ξαναφάω τα μούτρα μου πέφτοντας Χριστέ μου! Και αν μείνει και λίγο σκόνη, ε συγχωρείστε με, σας υπόσχομαι όλα θα λάμψουν γρήγορα.

(που σκατά έβαλα το Overlay?!)

...keep smilin'

..και ως συνέχεια του προηγούμενου:

If at times you feel you want to cry
And life seems such a trial
Above the clouds theres a bright blue sky
So make your tears a smile.

As you travel on lifes way
With its many ups and downs
Remember its quite true to say
One smile is worth a dozen frowns.

Among the worlds expensive things
A smile is very cheap
And when you give a smile away,
You get one back to keep.

Happiness comes at times to all
But sadness comes unbidden
And sometimes a few tears must fall
Among the laughter hidden.

So when friends have sadness on their face
And troubles round them piled
The world will seem a better place
And all because you smiled.

Μπου ...μπούξινος!

Ωραίιιιιααα...
Ο ιός που λέτε πέρασε και με ταλαιπωρούν άλλα τώρα.
Χάρηκα πάρα πολύ που έποιασε αυτό το ξαφνικό κρύο, η δροσούλα. Χάρηκα γιατί ήταν μια καλή δικαιολογία να μη κάνω μπάνια στη θάλασσα, όχι οτι θα πήγαινα αν ήταν καλός ο καιρός.. Αλλά, άλλο να λες, "δε παω, κάνει κρύο" και άλλο "έχω δουλειά, δε μπορώ".
Έχω πελαγώσει. Απ'όπου και να κοιτάξω βλέπω δεμένους κόμπους και δε ξέρω ποιόν να πρωτοπιάσω και ποιόν να πρωτολύσω.
Είπαμε και μεις σαν παραδοσιακή ελληνική οικογένεια να αγοράσουμε ένα σπίτι.. ΘΑ ΘΕΛΕΣ! Ρε, έχει τρελλαθεί ο κόσμος. Βάζουνε οτι τιμές θέλουνε! Ανάλογα με την διάθεση που θα ξυπνήσουνε το πρωι και το αρ***ι που θα ξύσουνε, πως θα το ξύσουνε και πόσες φορές θα το ξύσουνε, "κοστολογούνε" και το ετοιμόροπο 50ετές διαμέρισμα με θέα θάλασσα (που για να τη δεις τη θάλασσα πρέπει να σκύψεις 90 μοίρες στο μπαλκόνι, κάποιος να σου κράτάει τον πισινό για να μη πέσεις -να στον κρατάει στη καλύτερη περίπτωση δεδομένου της τιμής! - να στρίψεις κεφάλι αριστερά, να μισοκλείσεις τα μάτια και να δεις 3 κύματα, ίσα ίσα να σου φύγει η λιγούρα..)
..ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΙΝΗΣΗ, άλλα τόσα!
Δε πάτε καλά ρε... Απογοήτευση πλήρης. Κουράστηκα.
Μήπως σας βρίσκεται κανένας μεσίτης; Κανένα σπίτι στα νότια προάστια μήπως; Κανένα ευρώδεντρο πολυετές και αειθαλές;;

Ααα, η δουλειά! Ηθελες βλέπεις να είσαι ανεξάρτητη (λέμε τώρα), ήθελες να είσαι αρτίστας (μπουχαχα!), ήθελες να δουλεύεις και απο το σπίτι (πάρτα τώρα!), ήθελες και σκυλί (καλή ήταν η καμηλοπάρδαλη, ζώον!), ήθελες και παιδί (..). Αισθάνομαι μια μόνιμη ένταση/πίεση ..δε ξέρω πως να το περιγράψω, στο λαιμό. Έχω αρρυθμίες (πάλι) και καθημερινά "ακούω" το πλαφ πλουφ που κάνει αυτό το άμοιρο κακοταλαιπωριμένο όργανο που λέγεται καρδιά. Δε χρειάζομαι πιεσόμετρο εγώ παιδί μου! Μετράω απο μόνη μου! ...Τι έχω γιατρέ μου;
Πολύ δουλειά έπεσε τις τελευταίες εβδομάδες. Και απο το σπίτι είναι μεν καλά ..ΑΛΛΑ.. όταν έχεις παιδί, σκυλί, μαγειρέματα, ψάξιμο για σπίτι και δε ξέρω εγώ τι άλλο, όχι δεν είναι καλά. Και ιδού η τεράστια διαφορά μεταξύ γυναίκας και άντρα. Η γυναίκα καλώς ή κακώς μπορεί και κάνει 10 πράγματα ταυτόχρονα έστω και εις βάρος των νεύρων της ή της υγείας της. Μπορεί όμως. Και τα κάνει, είτε θέλει είτε όχι, γιατί πρέπει να γίνουν και συν αυτού, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ο άντρας, κάνει ένα (μετά κουράζεται). Αμα του πεις για δεύτερο πελαγώνει (ξεχνάει και το πρώτο)

..και εδώ μια μικρή διακοπή γιατί ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΗΡΘΕ Η BABYSITTER (το τρίτο προβλημα), ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΞΥΠΝΗΣΕ..

Ένας κοπρίτης ιός!

Βρίζει ο alombar τον κοπρίτη ιό ...αλλά τον βρίζω και΄γω για διαφορετικό όμως λόγο. Ήρθε που λέτε πριν κάνα δυο εβδομάδες επίσκεψη (ο κοπρίτης), και εγκαταστάθηκε για τα καλά στη μύτη μου! Και ΝΑΑΑΑΑ μια γρίπη εγώ (και όλοι οι άτυχοι που είναι γύρω μου).
Και εκεί που έλεγα κάθε μέρα για δύο εβδομάδες, άντε και αύριο θα είμαι καλά, βαρέθηκε μάλλον να με ακούει (ο κοπρίτης λέμε, τι ποιος!), και αντί να πάει διακοπές στην εξοχή, στη θάλασσα, στις Πλειάδες.., ήρθε και μεταλλάχτηκε και στρογγυλοκάθισε στα ιγμόρεια .. που σιγά τη περιοχή εδώ που τα λέμε! Πως λέμε Ίμια ένα πράγμα. Ούτε δεντράκια, ούτε πεταλουδίτσες, τίποτα! Μαζόχας ο ιός και σαδιστής από πάνω.
Και που λέτε, μετά από 2 εβδομάδες, άντε πάλι πυρετός. Διότι δεν δεχόμεθα τις αυθαιρεσίες ιών χωρίς ενστάσεις!
Σα να με πέρασε οδοστρωτήρας. Πόνος; Να πιάνει από το κρόταφο και το μάτι, μέχρι τη γνάθο! Ούτε να φάω να μη μπορώ. Ο ιός φροντίζει και τη σιλουέτα βλέπετε, αμέ. Κάτσε μωρή μποθρόνα! Που πας καλοκαιριάτικα! ..λέει. Ράψε το λιγάκι μη σε δούνε τα χρυσόψαρα με μπικίνι και πάνε οικειοθελώς για σούσι. Ξέρετε πως γίνετε το σούσι ε; Βάζεις ένα παγάκι σε βραστό νερό, πετάς και ένα ψάρι μέσα. Αυτό τσουρουφλίζεται το άμοιρο και κολυμπάει σα τρελό μέχρι να χτυπήσει το παγάκι οπότε και παθαίνει συγκοπή (έχουνε μια δόση οι Ιάπωνες ή μήπως είναι ιδέα μου;)
Ο γιατρός συνέστησε klaricid των 500. Εγώ έχω πιάσει το αλατόνερο αγκαζέ και οδεύω ακάθεκτα – για πού, δε ξέρω! Εξακολουθώ να ελπίζω πως αύριο θα ΕΙΜΑΙ καλύτερα, γιατί κουράστηκα.. πολύ κουράστηκα.

Άιντε, στην υγειά μας!

Για τον παππού

Θέλω να γράψω πολλά. Δε ξέρω όμως να γράφω και δε ξέρω τι να πρωτοπώ. Έτσι τις κρατάω τις σκέψεις μου όλες στοιβαγμένες στο μυαλό μου και στη ψυχή μου. Σκέψεις για τα πάντα, που κοντεύουν να ξεχειλίσουν αλλά εξακολουθώ να τις κρατάω μέσα στο κουτάκι της την καθεμία. Μέχρι που εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα υπερχείλισης..
Έτσι, διαλέγω τώρα μερικά κουτάκια από την κατηγορία «οικογένεια» και τα βάζω στο τραπέζι. Τα ανοίγω και βλέπω μέσα τον παππού, τη γιαγιά και χρόνια ολόκληρα. Μια ιστορία μεγάλη που άρχισα να καταγράφω πολλές φορές αλλά ποτέ δε τη τελείωνα. Τόσο καλά κλειστά είναι τα κουτάκια που με πιάνει κόμπος στο λαιμό και ακόμα ούτε τα έχω μισανοίξει.

…
Η γιαγιά, από σπίτι. Κόρη γιατρού, εξ’Αιγύπτου, 7 αδέρφια σύνολο, με τα γαλλικά τους, τις μουσικές τους, τα μπαλ μασκέ τους..
Ο παππούς από τη Κέρκυρα. Γιος μουσικού-μαέστρου φιλαρμονικής, 3 αδέρφια σύνολο, με τις σκανδαλιές τους, τις καντάδες τους και το ξυπολισιό τους.

Στα 17 του, ο παππούς κάνει την επανάσταση του και για να «ξεφύγει» κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό. Δίνει εξετάσεις και μπαίνει από τους πρώτους στην σχολή Αξιωματικών.
Αγχώνομαι για να μη ξεχάσω τίποτα.. Από τις φάρσες που μου εξιστορούσε όταν ήμουνα μικρή, και όσο εκείνος ήτανε ακόμα στη Κέρκυρα παιδί ακόμα. Είναι όλα στο μυαλό μου. Πάρα πολλά για να τα γράψω κάτω.
Ιστορίες από το πόλεμο που έζησε μετά, τη φρίκη και το θάνατο. Φίλους που έχασε, φίλους που βρήκε μετά από χρόνια. Ο εφιάλτης του πόλεμου τον κυνηγούσε μέχρι πρόσφατα στα όνειρα του..
Ιστορίες από την Αίγυπτο, το κόρτε με τη γιαγιά που ήταν τότε στον Ερυθρό Σταυρό.
Ιστορίες από την Αυστραλία, ιστορίες για μια ζωή που έζησε για την οικογένεια του, όχι για τον εαυτό του. Για το παιδί του (τη μητέρα μου) και τα εγγόνια του.
Μια γεμάτη ζωή, με λύπες, αδικίες μα και χαρές και γέλια.

Ο παππούς ήταν συνέχεια με το χέρι στη τσέπη, είτε για να κουδουνίζει τα αμέτρητα κέρματα που του τρυπάγανε μονίμως τις τσέπες, είτε για να μοιράζει χαρτζιλίκια.
Και αν του έλεγες όχι, δε χρειάζεται, έχω λεφτά, παρεξηγιότανε! Έπρεπε οπωσδήποτε να πάρεις χαρτζιλίκι, το οποίο ήταν και γενναίο κάθε φορά!
Με τον αδερφό μου είχαν βρει όμως πατέντα! Η μαμά είχε μια παλιά γραφομηχανή. Δαχτυλογραφούσε ο αδερφός μου, και πούλαγε τις σελίδες που έγραφε στον παππού! Business όχι αστεία! Έτσι ο αδερφός μου έμαθε στα 15 του πάνω κάτω, να δαχτυλογραφεί σαν αστραπή πριν ακόμα μας πάρει δώρο ο μπαμπάς την Amiga500!
Ο παππούς μονίμως φορούσε ένα κασκέτο στο κεφάλι και έκανε τα απίστευτα χιλιόμετρα καθημερινά. Κάποτε είχε υπολογίσει ότι είχε περπατήσει περίπου όσο είναι η απόσταση Ελλάδα-Αυστραλία!!
Μας ρώταγε έναν έναν αν είμαστε καλά, αν όλα ήταν εντάξει και μετά μας διαβεβαίωνε ότι ..όλα είναι οκ, γιατί είναι εκείνος εδώ και θα «φροντίσει» εκείνος για μας. Ήμασταν η μόνιμη του ..απολαυστική, ανησυχία.
Κάθε βράδυ αφού καληνυχτίζαμε «τους παππούδες», ερχόταν μετά στο δωμάτιο μας, μας κουκούλωνε, έκανε πάνω μας ένα σταυρό και πήγαινε και εκείνος ήσυχα να κοιμηθεί.
Ήταν άνθρωπος δυναμικός, με έναν μοναδικό τρόπο να καταφέρνει αυτό που θέλει με τρόπο ωραίο και διπλωματικό. Ήταν γεμάτος ενέργεια με πάρα πολλά να προσφέρει. Αλλά έκανε ένα τεράστιο λάθος. Αφενός επέστρεψε στην Ελλάδα, και αφετέρου δεν ασχολήθηκε εργασιακά με τίποτα όταν επέστρεψε.
Τώρα κοντεύει τα 90, από υγεία σφύζει ..σωματική υγεία, γιατί τον παππού, τον Γιώργο, τον ψιλοχάσαμε εδώ και μερικά χρόνια. Κάτι μεταξύ γεροντικής άνοιας και αλσχειμερ μας είπανε.
Το σιωπηλό μου «αντίο» του το είπα μια μέρα όταν με πήρε τηλέφωνο.. καθόμουνα στο σαλόνι και το θυμάμαι σαν εχτές. «Ποια είσαι» μου λέει.. «Εγώ είμαι παππού» του είπα…
Τώρα είναι ένα φάντασμα που κυκλοφορεί στο σπίτι της μαμάς. Ανάμεσα στα δωμάτια, ψάχνοντας πάντα για κάτι ή κάποιον, κάνοντας περίεργες, ακατανόητες ερωτήσεις. Καμιά φορά επανέρχεται για μερικά λεπτά και τον πιάνει το παράπονο με τη «κατάντια» του. Καμιά φορά όταν τον χαιρετάω και τον χτυπάω ελαφρά στη πλάτη μου χαμογελάει, κορδώνεται λίγο και γνέφει καταφατικά.
Δε μπορώ να γράψω τίποτα άλλο.. αλλά του οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ για τα πάντα.
Και ίσως είναι αργά αλλά, Γιώργο, να ξέρεις ότι είμαι πολύ τυχερή και περήφανη που ήσουν και ακόμα είσαι ο παππούς μου.

Λίγο νερό, λίγο ήλιο και μια Καλημέρα.

Μια μέρα ένα μικρό κουρκουμπίνι κατρακυλούσε στο πεζοδρόμιο όπου είχαν στήσει πάγκο η λαϊκή αγορά. Πόδια πολλά, ρόδες, ντομάτες, μαρουλόφυλλα σάπια, κουκούτσια από ελιές… ώσπου πέφτει επάνω σε μια γλαστρούλα πεταμένη. Ήταν πλαστική και τρύπια, αιμορραγούσε κοκκινόχωμα και από τις τρυπούλες του πάτου της ξεχυνόντουσαν ρίζες, σα χέρια που ζητούσαν σπαραχτικά βοήθεια.
Μια μισοξεραμένη τριανταφυλλιά, κοιτούσε το δρόμο. Τα φύλλα της, όσα είχαν απομείνει, μαραμένα και φαγωμένα. Ένα μικρό λουλούδι κάτασπρο, πιο άσπρο από τις λουρίδες του δρόμου, σα σύννεφο που είχε παραπέσει, είχε προλάβει να μεγαλώσει λίγο και να ανοίξει. Αλλά και αυτό τώρα, καταπονημένο, είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στο δρόμο, μελαγχολικά και περίμενε. ‘Όχι νερό, ούτε δροσιά, περίμενε τον ιδιοκτήτη του πάγκου απ’όπου το είχαν πετάξει με περιφρόνηση, να τα μαζέψει και να φύγει και όπως θα φεύγει, να το τσακίσει με το τακούνι της φαρδιάς του λαστιχένιας μπότας.
Το κουρκουμπίνι σταμάτησε δίπλα του, το κοίταξε, το μάζεψε και το πήρε σπίτι του.
Το έβαλε σε ένα όμορφο σημείο του σπιτιού του. Κοντά στο παράθυρο να βλέπει έξω και να το βλέπουν και να το καμαρώνουν. Να το βλέπει και ο ήλιος και να το χαϊδεύει, να το ζεσταίνει και να το αγκαλιάζει. Να το δροσίζει η νυχτερινή αύρα και να το γλυκοκοιμίζει.
Ήταν ένα ατροφικό λουλούδι. Είχε ατροφήσει από έλλειψη ελάχιστης φροντίδας.
Κάθε πρωί που σηκωνότανε, το κουρκουμπίνι του ψιθύριζε «καλημέρα» και του έσπαγε ένα χαμόγελο. Για πολύ καιρό όμως η ατροφική λευκή τριανταφυλλιά με το κεφαλάκι της πεσμένο έβλεπε κάτω το κοκκινόχωμα και περίμενε ακόμα να τη πατήσουν. Σιγά σιγά όμως κορδωνότανε, χόρταινε νερό και ήλιο και δροσιά και ένα πρωί που ήρθε το κουρκουμπίνι να την καλημερίσει, την βρήκε καμαρωτή να το κοιτάει και να χαμογελάει γλυκά.
Έτσι θέλουν τα λουλούδια, είπε το κουρκουμπίνι και την καλημέρισε!
Λίγη αγάπη, στοργή και προδέρμ…

Όρια

Τις βλέπεις αυτές τις σημαδούρες; Αυτές που είναι σα μπαλόνια πορτοκαλί και όλο τα παίρνει το ρεύμα και το κύμα και τα πάει πιο μακριά.
Τις έχει τραβήξει τώρα το κύμα ακόμα ποιο μέσα, τόσο που φαίνονται μικροσκοπικές, σχεδόν ανύπαρκτες. Παλεύουν αυτές με άγριες φουρτούνες, βροχές και καταιγίδες και όλο χάνονται στο πέλαγος. Και με τον ήλιο λάμπουνε τόσο που τις περνάς για λαμπύρισμα της θάλασσας.

Στο παρακάτω λιμανάκι υπάρχει ένας τεράστιος κυματοθραύστης. Φουρτούνα στο πέλαγος, γαλήνη στο λιμανάκι. Δε περνάει τίποτα. Ούτε καν κουνούπι! Αν ανέβεις στο κυματοθραύστη, σκιάσεις με το χέρι σου τα μάτια και κοιτάξεις πολύ προσεχτικά, κάπου θα διακρίνεις και τις θαλασσοδαρμένες σημαδούρες. Η μια έχει φύγει προς τη δύση και η άλλη στην ανατολή. Χαθήκανε οι δυο τους, χαθήκανε και στο πέλαγος και στα κύματα.

Αν τις βρεις καλέ βαρκούλα, φερτές πίσω. Να τις δέσω γερά αυτή τη φορά. Δε θα βάλω λιθαράκι να τις κρατάει. Θα μπήξω ένα σίδερο στο βυθό της θάλασσας για να μείνει πάντα εκεί. Μα να δεις που το σκοινί τους θα σπάσει και θα φύγουν πάλι…

Το τραινάκι και το κουρκουμπίνι..

Ένα μικρό κουρκουμπίνι καθότανε και έπλεκε ζιπουνάκια όταν το πήρε ο ύπνος και το πέταξε πάνω σ’ένα σύννεφο πλουπλουλένιο και αφλάτο, το οποίο όμως γέμισε μέλια και δε του άρεσε. Έτσι κάνει μια απότομη στροφή και ρίχνει το κουρκουμπίνι πάνω σ’έναν ευκάλυπτο που κάτω του περνούσε ένα τραίνο που έκανε τσαφ-τσούφ-τσαφ-τσούφ… και από κλαδί σε κλαδί το ανεμοδαρμένο κουρκουμπίνι πάει και πέφτει τελικά πάνω στο τραινάκι το οποίο πήγαινε μακριά.. πολύ μακριά.
Τόσο μακριά που δε φαινότανε!
Στο μακριά που δε φαινότανε είχε ένα όμορφο ουρανό γαλαζουλί σα φραουλίτσα με παχιά συννεφάκια που στάζανε μέλι και τεράστιες ροδιές, πανύψηλες, φυτεμένες δίπλα στα βαζάκια με τους κάκτους.
Ήταν ήσυχα εκεί, ούτε η Βίσση ακουγόταν, ούτε F16, ούτε πόρτες που κλείνανε με δύναμη και μένανε κλειστές.
Ούτε αέρας φύσαγε για να καθαρίσει τον ουρανό γιατί ήταν καθαρός, μόνο ένα απαλό αεράκι ίσα ίσα να χαϊδεύει και να γαργαλάει. Το αεράκι παρέα με το κουρκουμπίνι συνέχισαν να ταξιδεύουν πάνω στο τραινάκι μέχρι που είδαν μια μεγάλη κολώνα να πλησιάζει. Όχι, δεν ήταν κολώνα, ήταν ο λαιμός της καμηλοπάρδαλης που ξεφύτρωνε ανάμεσα στις ροδιές και τα σύννεφα και που μεγάλωνε ανησυχητικά καθώς το τραινάκι πλησίαζε, το οποίο είχε κόκκινες, κατακόκκινες μεγάλες ρόδες παρατήρησε το κουρκουμπίνι. Κόκκινες και μεγάλες σα ρόδια. Είχαν και ένα κοτσανάκι στη μέση και κάθε λίγο και λιγάκι διάφανα, κόκκινα μικρά σποράκια πεταγόντουσαν δεξιά και αριστερά. Και εκεί που πεταγόντουσαν, φύτρωνε και μια ροδιά.
Το τραινάκι με τις ρόδες από ρόδια έφτασε τη καμηλοπάρδαλη η οποία γύρισε να το κοιτάξει και να του κλείσει πονηρά το μάτι και αυτό συνέχισε να ανεβαίνει στο λαιμό τις, ανάμεσα στη μικρή της χαίτη και να εκσφενδονίζεται ψηλά στα παχουλά συννεφάκια που στάζανε μέλι. Αλλά το κουρκουμπινάκι από τη χαρά του, έχασε την ισορροπία του και έπεσε, αυτή τη φορά σε ένα άλλο σύννεφο πλουπλουλένιο και αφλάτο, το οποίο όμως γέμισε μέλια και δε του άρεσε. Έτσι κάνει μια απότομη στροφή και ρίχνει το κουρκουμπίνι πάνω σ’έναν ευκάλυπτο που κάτω του περνούσε ένα τραίνο που έκανε τσαφ-τσούφ-τσαφ-τσούφ…

(Ευχαριστώ για το τραινάκι, με ταξιδεύει!)

Πορτραιτο

Αυτό είναι ημιτελές και θα παραμείνει έτσι... Προς το τέλος του κάτι μ'επιασε και δεν ήθελα να το συνεχίσω.
Απο την αρχή που το έπιασα, κάτι σιγοσφύριζε στο μυαλό μου, σιγά σιγά σιγά.. Σταμάταγα. Το κοίταζα και εκείνη την ώρα το σφύριγμα γινόταν μια μουρμούρα που σταματημό δεν είχε! Ξανασυνέχιζα, μουντζούρωνα, έφτιαχνα, χάλαγα και η μουρμούρα, μουρμούρα. Μέχρι που έφτασα σε αυτό το σημείο. Η μουρμούρα σώπασε - δεν είχε τίποτα άλλο να πει. Τα είπε όλα. Άφησα τη κιμωλία, κοίταξα τον γέρο, με κοίταξε και αυτός. Λίγο ειρωνικά, λίγο μελαγχολικά.. Σα να παει να γελάσει, αλλά το χαμόγελο δε του βγαίνει. Το κρατάει ακόμα η ηχό της μουρμούρας..

Πίνακες επι παραγγελίας

Οι περισσότεροι που με επισκέπτεστε, έχετε επισκεφτεί και το ατελιέ μου. Ξέρετε οτι ζωγραφίζω και έχετε πάρει μια ιδέα της δουλειάς μου.

Ας υποθέσουμε τώρα οτι έχετε μια αγαπημένη φωτογραφία. Θα παραγγέλνατε έναν πίνακα της μέσω Internet, και συγκεκριμένα μέσω αυτού του blog;
Το μέσον θα είναι κιμωλία. Το κάδρωμα προαιρετικό, η πιστότητα και απόδοση της φωτογραφίας ανάλογα το "γουστου" σας, όπως και το μέγεθος. Η τιμή συζητήσιμη και σαφώς λογική αναλόγως την περίπτωση.

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

...εσύ που το διαβάζεις, ξέρεις! :-x :-)
(και οι υπόλοιποι που το διαβάζετε δλδ ξέρετε ..αλλά τελοσπάντων τώρα! Όσοι δε ξέρετε, δε πειράζει!) :-P

Pink Cadillac - Bruce Springsteen

Honey, you may think I'm fooling, for the foolish things I do
you may wonder how come I love you, when you get on my nerves like you do
well baby you know you bug me, there ain't no secret about that
but come on over here and hug me, hey baby I'll spill the facts
well honey it ain't your money, cause baby I got plenty of that

I love you for your pink Cadillac, crushed velvet seats
riding in the back, oozing down the street
waving to the girls, feeling out of sight
spending all my money on a Saturday night
honey I just wonder what you do there in the backof your pink Cadillac, pink Cadillac

Well now way back in the Bible, temptations always come along
there's always somebody tempting you, into doing something they know is wrong
well they tempt you, man, with silver, and they tempt you, sir, with gold
and they tempt you with the pleasures, that flesh does surely hold
they say Eve tempted Adam with an apple, but man I ain't going for that

I know it was his pink Cadillac, crushed velvet seats
riding in the back, oozing down the street
waving to the girls, feeling out of sight
spending all my money on a Saturday night
honey I just wonder what you do there in the backof your pink Cadillac, pink Cadillac

I know some folks say, it's too big, it uses too much gas
some folks say it's too old, and that it goes too fast
but my love is bigger than a Honda, it is bigger than a Subaru
hey man there's only one thing, and one car that will do
anyway we don't have to drive it, honey, we can park it out in back

And have a party in your pink Cadillac, crushed velvet seats
riding in the back, oozing down the street
waving to the girls, feeling out of sight
spending all my money on a Saturday nighthoney I just wonder what you do there in the back
of your pink Cadillac, pink Cadillacpink Cadillac, pink Cadillacpink Cadillac, pink Cadillac

Τα καλώδια αυτοκτόνησαν!

Ανεβήκαμε Θεσσαλονίκη και φέραμε λιακάδα και καλοκαιράκι. Φύγαμε και....

"Χωρίς Διαδίκτυο το κέντρο της Θεσσαλονίκης λόγω βλάβης στο δίκτυο του ΟΤΕ"!
Έφυγαν οι Νότιοι και οι Βόριοι απελπίστηκαν.. μέχρι και ο ΟΤΕ απελπίστηκε!

Θεσσαλονίκη!

update: Τα γρασίδια της φωτογραφίας αφιερώνονται με πολύ αγάπη στη cd που ΔΕΝ ζηλεύει. Εσύ μπορεί να μην ήσουνα εκεί, αλλά εμείς κυλιστήκαμε στα γρασίδια σα να ήσουν εκεί! Είδες βρε που σε σκεφτόμαστε;; :p :)

Καιιι περάσαμ' όμορφαααα, όμορφααα, όμορφαααα...

Γράψανε λαμπρούκος, πανος, rodia, fufutos, lemon, το χημείο, xnoudius ίσως κιάλλοι για τη συνάντηση. Εγώ έχω να πω οτι πέρασα πολύ όμορφα, χάρηκα πάρα πολύ που συνάντησα κάποιους ανθρώπους, μερικούς που ήξερα, άλλους που δεν ήξερα.
Χάρηκα επίσης πάρα πολύ όταν μας φέρανε την τούρτα σοκολάτα στο τέλος της ποτοφαγίας (ευγενική χορηγία της lemon! ευχαριστούμε πολύ, ήταν υπέροχη!)
Χάρηκα κυρίως για την καλή αφορμή για την εκδρομούλα. Μπορεί το ταξίδι να ήταν κουραστικό, είμασταν όμως όλοι καλοτάξιδοι και βολικοί!
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο (μέσα στο πράσσινο!), και αφού τακτοποιηθήκαμε βγήκα λίγο έξω.
Απόλυτη ησυχία!
Ο ήλιος έδυε και ο ουρανός είχε ένα υπέροχο χρώμα. Μια γλύκα παντού. Μια ηρεμία παντού.
Μια υπέροχη αίσθηση σα να μπερδεύεσαι και συ με τα χρώματα και τη φύση, γίνεσαι ένα με αυτήν. Ανανπνέεις ελάχιστα εως καθόλου γιατί τόσο χρειάζεσαι, γιατί αναπνέουν τα δέντρα για σένα, τα λουλούδια και οι τεράστιοι θάμνοι δεντρολίβανου.
"Να τη θυμάσαι αυτή τη στιγμή" είπα στον εαυτό μου και αμέσως φόρτισαν οι μπαταρίες μου. Άδειασε το μυαλό και ας ήταν μόνο ένα σαββατοκύριακο. Ήταν μια γερή δόση ανανέωσης!

Και για μερικές μερικές.. εμένα ο λαμπρούκος με κοίταξε 42,5 φορές, με φίλησε 4 φορές (νια νια νια νια!), με άγγιξε 32,78 φορές (χωρίς τα "ω!, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο!"), με πάτησε κατα λάθος 6 φορές (..στα κολλητά μπλούζ που χορέψαμε όταν οι άλλοι κατεβάζανε τσίπουρα και πλακωνόντουσαν για τον ΜΠΑΟΚ!) και με έφτυσε 3 φορές όταν μου απηγγειλε 13 φορές τον πολιτκό του ΝΟΜΑΡΧΟλόγο!

Επόμενη συνάντηση σε αιγαιοπελαγίτικο νησί το καλοκάιρι! Ε;; :-)