Current status: busy

Αν με χάσετε για λίγο, μην ανυσηχήσετε, μη φωνάξετε το 100, μην αυτοκτονήσετε, μη φάτε άλλα τουλουμπάκια, μη ξεχάσετε να κάνετε απόψυξη και μη φύγετε χωρίς να μου το πείτε. Περιφέρομαι στα πολύ κλεφτά, λόγο ίωσης που κυκλοφορεί και ονομάζετε W.O.R.K. Πολύ ύπουλο πράγμα.., αφού έχω χάσει και τον ύπνο μου! Ποστάρετε παρακαλώ με ηρεμία και σύναιση .. να προλάβω να διαβάσω όλα τα ποστ στα μπλόγκια σας εντός του χρόνου!

Έκλειψη Ηλίου, 29 Μαρτίου 2006

Στις 29 Μαρτίου 2006, 1:10μμ θα γίνει έκλειψη του Ήλιου, που θα είναι ολική στο Καστελόριζο και μερική στην υπόλοιπη Ελλάδα. Το ποσοστό κάλυψης του ηλιακού δίσκου θα είναι πάνω από 80% στις περισσότερες πόλεις. Η επόμενη ολική έκλειψη που θα είναι ορατή από τη χώρα μας θα γίνει στις 21 Απριλίου του 2088!
Για περισσότερα επισκεφτείτε το Πλανητάριο Θεσσαλονίκης.

Μια μαιμού μα τι μαιμού!

Ήταν ωραία μέρα σήμερα, ότι πρέπει για βόλτα. Έτσι, έβγαλα τη καμηλοπάρδαλη έξω να φχαριστηθεί, να λιαστεί, να τις χαιδέψει την χαίτη η θαλάσσια αύρα, να παίξει με άλλες καμηλοπάρδαλεις και άλλα τέτοια ωραία.
Και εκεί που καθόμασταν σ'ενα παγκάκι στη παραλία και φτύναμε ηλιόσπορους σε αυτούς που παίζανε ρακέτες απο κάτω, περνάει ένα τσούρμο κοπελίτσες, μικρές και χαριτωμένες, με κολλητά μπλουζάκια που γράφανε "Λαμπρούκο I luv you", σημαιούλες με μαιμούδες, παντόφλες με μαιμούδες, κονκάρδες με μαιμούδες και πολλές πολλές μπανάνες! Τόσες μπανάνες δλδ... απόρησα τι θα τις κάνουν!
Κοιτάω τη καμηλοπάρδαλη δίπλα μου, κοιτάω και τη μαιμού στη σημαία και εκείνη τη στιγμή.. το κατάλαβα. Το ένιωσα. Το σκοπό της ζωής μου! Ο λόγος που ζω! Ναι λοιπόν! ΤΟ ΒΡΗΚΑ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΛΑΜΠΡΟΥΚΟΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ! είπα απο μέσα μου και ταυτόχρονα ανοίξανε οι ουρανοί και ένα κατάλευκο περιστέρι πέταξε απο πάνω μου συμβολικά και με κουτσούλισε, συμβολικά.



Αφιερωμένο στη μαιμού που μας κάνει και γελάμε! :)

Μια μέρα στο Αττικό Πάρκο

..κρίμα να μη βγάλω κοντινές φωτογραφίες απο τις καμηλοπαδράλεις!

Breast Enlargment με ringtone!

Για όλες, ή έστω μερικές, γυναίκες εκεί έξω, που θέλουν να μεγαλώσουν το στήθος τους, τώρα, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ και μάλιστα ανώδυνη!
Τη λύση την προσφέρει ο So Hideto Tomabechi, μέσω ..κινητού και rigntone!
Ο So Hideto Tomabechi, πουλάει λοιπόν ένα ringtone το οποίο υποτίθεται πως μεγαλώνει το στήθος όταν το ακούς. Λειτουργεί υποσυνείδητα, με μια τεχνική που θυμίζει "positive brainwashing." Ο συνδιασμός ήχων που χρησιμοποιείται "χτυπάει" σε συγκεκριμένα σημεία του εγκαφάλου δίνοντας έτσι υποσυνείδητες εντολές.
Aυτό γιατί ο εγκέφαλος εκπέμπει σε διάφορες συχνότητες (Mhz) αναλόγως τη λειτουργία του. Εκπέμπει και λαμβάνει συχνότητες. Είναι, ας πούμε, ο τρόπος επικοινωνίας του. Γι'αυτό το λόγο οι δονήσεις απο μουσική (ιδιαίτερα κλασσική), έχουν μεγάλη επίδραση πάνω μας. Οι σαμάνοι χρησιμοποιούσανε τύμπανα με ρυθμό για να μεταφερθούν σε άλλα επίπεδα συνείδησης. Οι δονήσεις απο το ρυθμικό χτύπημα των τυμπάνων επιδρούσαν με τέτοιο τρόπο στον εγκέφαλο ώστε τον βοηθούσαν σε εξωσωματικά ταξίδια.

Σε άλλο ποστ θα αναφερθώ αναλυτικότερα στα μήκη κύματος τα οποία εκπέμπει ο εγκέφαλος και τα αποτελέσματα τους. Μέχρι τότε, αναμείνατε, και οι κυρίες μπορείτε να δείτε εδώ για το φλέγον ζήτημα!

Να προσθέσω οτι ο ..επιστήμων So Hideto Tomabechi, είχε βοηθήσει επίσης στην "αναμόρφωση" ή μάλλον επανένταξη μέσω πλύσης εγκεφάλου, μελών μιας επικίνδυνης cult αίρεσης στην Ιαπωνία, με επιτυχία. Από τα 4 μέλη που "αναμορφώθηκαν" μάλιστα, παντρεύτηκε το ένα!

Η Κοσκινοσκουφίτσα

Μια φορά κι'έναν καιρό ήταν η Κοκκινοσκουφίτσα....
Το ξέρετε όλοι το παραμύθι, που η μικρή παιδούλα πήγε να βρεί την άρρωστη γιαγιά. Στο δρόμο για τη γιαγιά, κάπου μέσα στο δάσος, την βρίσκει ο κακός ο λύκος , της πιάνει κουβέντα, την παραπλανεί (πως δεν έκανε και τίποτα άλλο), μετά πάει στη γιαγιά της μικρής και την τρώει (!), μετά έρχεται και η μικρούλα και αρχίζει το σασπενς. Θρίλερ σκέτο. Θα τη φάει, δε θα τη φάει και πάνω που ορμάει μπαίνει ένας άσχετος ξυλοκόπος μέσα και του δίνει μια του λύκου με το τσεκούρι του (!!), του ανοίγει το στομάχι (!!!), βγαίνει η γιαγιά απο μέσα. Μετά του βάζει πέτρες στο στομάχι, τον ράβει και τον πετάει στο ποτάμι(!!!!) και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα.
Αν αυτό είναι παραμυθάκι για παιδιά, ε ας τους διαβάσουμε και το Δρόμο με τις Λεύκες...
Κάτι τέτοια διαβάζω και θέλω να γράψω δικα μου παραμύθια, και να τα εικονογραφήσω κιόλας!

Και κάτι πολύ ενδιαφέρον απο εδω
[...]
There are many interpretations of the classic fairy tale.

Prostitution One of the more common interpretations refers to a classic warning against becoming a "working girl." This builds off of the fundamental "young girl in the woods" stereotype. The red cloak was also a classic signal of a prostitute in 17th century France.

Sexual Awakening Red Riding Hood has also been seen as a parable of sexual maturity. In this interpretation, the red cloak symbolizes the menstrual cycle and the entry into puberty, braving the "dark forest" of womanhood. The anthropomorphic wolf symbolizes a man, a sexual predator.

How do you know you are flying over Africa?

Αύτο έλαβα σήμερα απο τον φίλτατο Darth! Η καμηλοπάρδαλη μου σε ερωτεύτηκε και όλο με ρώταει για σένα και πότε θα πάμε Αφρική! Προς το παρόν την έχω αλυσδέσει, την έχω φιμώσει και τη κλείδωσα στη ντουλάπα. Παω τώρα να σοβαντίσω τον τοίχο (πέρασε κάτω απο το κουρτινόξυλο χτες η ηλίθια ψηλή, για να βγεί στη βεράντα -να πάρει αέρα είπε,- και πήρε και το κουρτινόξυλο μαζί και μου το κατέβασε στο κεφάλι - μαζί με τη κουρτίνα - σιχτήρ!)

Για την CD!

Για την Composition Doll, για να έχει να διαβάζει, να ενημερώνεται, να πράτει σωστά σα μια καλή σύζυγος και νοικοκυρά ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΚΟΛΛΑΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΟΣΤΑΡΩ ΣΥΧΝΑ! :p

Τι να κάνω το έρημο και γω που προσπαθώ να βρώ μια ώρα κενό να προλάβω: 1) να φάω (το σημαντικότερο, αφού θα με ψάχνουν με το μικροσκόπιο κάποια στιγμή), 2) να δουλέψω (ω, ναι απο το σπίτι, μπορείτε να ζηλεύετε όλοι σας!),3) να διαβάσω καννα μπλογκ να ξεχαστώ (και να σας τιμήσω βεβαίως βεβαίως) 4) να φανώ αντάξιο στα οικοκυρικά ζητήματα (και τα συζυγικά καθήκοντα!) 5) να βγάλω τη καμηλοπάρδαλη να βοσκήσει 6) να κάνω τη δίωρη και καθημερινή "κούρα" μου στο μέλι κτλ κτλ κτλ..

Και για να μη το ξεχάσω, επειδή η CD μου ανέθεσε να φροντίσω για τον τόπο διαμονής μας όταν με το καλό οργανωθούμε, στριμωχτούμε, βολευτούμε και αποχωρήσουμε απο Αθήνα για Σαλόνικα, κύριε Λαμπρούκε μας, αν διαβάζετε αυτό το μύνημα παρακαλω σας πολύ, αδειάστε το σαλόνι απο τα περιτά (καναπέδες, τραπέζια) αφήστε μόνο τα χαλιά και προμηθευτείτε πολλά, ΠΟΛΛΑ μαξιλάρια, κουβέρτες, ποπ κορν και λαστιχάκια! (τα τελευταία για να τα εξφενδονίζουμε στους πολυλογάδες όταν τους πιάνει η μπάρλα κατα τις 4 το πρωι!) :-)

Chain Letters

Αυτό μου ήρθε στο mail μου απο μια φίλη. Κάποιοι πέρνουν τα chain letters σοβαρά, μερικοί ανταπαντούν εκνευρισμένοι και ενοχλημένοι, οι περισσότεροι τα διαγράφουν αυτόματα και κάποιοι, όπως ο άγνωστος κύριος Χ παρακάτω, τα αντιμετωπίζουν με καυστικό humor!

Geia sas, thelo na evxaristiso olous osous mou esteilan chain letters:
1. stamatisa na pino coca cola afou ematha oti xrisimopoiieitai gia na katharizoun tous lekedes sta WC.
2. den pao pleon cinema gia na min katso se kathisma pou isos exei karfitsa pou na ferei ton io tou aids.
3. myrizo asxima afou den vazo pleon aposmitiko dioti isos mou prokalesei karkino.
4. den parkaro pleon to avtokinito mou sta supermarkets dioti isos kapoios mou dosei ena tester kapiou aromatos gia na me listepsei argotera.
5. den apanto to kinito mou, dioti isos meta mou poun na paro se kanena paraxeno numero kai na mou erthei meta o logariasmos me kliseis se uganda, singapure i tokyo.
6. den pino pleon pota apo tenekedaki dioti fovamai oti isos mou prokalesoun kapoia astheneia. 7. otan vgaino exo se kapoio club den koitazo kanena/kamia akoma kai an einai oraios/oraia dioti isos meta mou dosei narkotika, me parei se kapoio xenodoxeio kai mou vgalei to sykoti gia na to poulisei stin mavri agora.
8. katathesa oles tis oikonomies mou sto logariasmo tis amy bruce, pou einai arrosti sto nosokomeio edo kai 7000 peripou fores..einai axiothasmasto, avto to paidi einai 8 xronon apo to 1995....
9. den pira pote to nokia pou kerdisa oute kai ta eisitiria gia to disneyland paris ola pliromena..
10. egrapsa to onoma mou peripou 3000 fores se mia lista gia na soso ena spanio eidos skiourou.
11. mou eipan gyro stis 170 fores oti to msn tha mou ekleine to logariasmo mou email.
12. xero ti na kano gia na min eimai pleon ergenis. prepei na grapso to onoma kapoiou se ena xarti na ton skeftomai poly k meta na kano 600 gyrous>stin fora ton deikton tou rologiou.
13. exo mazepsei peripou 3000 xronia me kaki tyxi kai exo pethanei 67 fores apo ta chain letters pou mou esteilan
14. apo tin 1 avgoustou pira den xero k ego posa email pou lene oti to msn tha plironetai apo edo kai pera evxaristo se olous

PS: AN DEN STEILEIS TO PIO PANO EMAIL STA EPOMENA 10 DEVTEROLEPTA SE TOULAXISTON 8500 000 ATOMA THA ERTEI STO SPITI SOU ENAS MPLE DEINOSAVROS KAI THA FAEI TIN OIKOGENEIA SOU AVRIO STIS 17.30!!

ΔΕΗ και αποσμητικά!

Πόσοι θα λέγατε οτι ζούν σε ένα σπίτι του οποίου το μπάνιο έχει:
15 αποσμητικά
9 οδοντόβουρτσες
3 σαμπουάν
4 conditioner
πολλά... ΠΟΛΛΑ όμως, σαπούνια

ε; πόσοι;

Και μετά λέμε "σβύσε το φως" και "σβύσε το θερμοσύφωνο" μη καταναλώνουμε ρεύμα!
Ίσως είναι και θέμα εγωισμού: Καλύτερα να σου παγώνει η τρίχα των δακτύλων του ποδιού και του αυτιού παρά να πληρώνεις την φαγάνα τη ΔΕΗ.
Ίσως πάλι είναι βιώματα. Η μαμά "τότε" επι κατοχής - λέμε- έπρεπε να κάνει 'κονομία η γυναίκα και με το δίκιο της. Το παιδικό μυαλό ξεσήκωσε το μοτίβο και το υποσυνήδητο το επαναλαμβάνει!Το ίδιο ισχύει και τούμπαλην βέβαια. Η μαμα "τότε" επι κατοχής-λέμε- έπρεπε να φροντίσει την οικογένεια και όλοι να έχουν να φάνε και φυσικό είναι. Νασου τα ντουλάπια, τα ράφια, κάτω απο τα τραπέζια, τους καναπέδες, τα κρεββάτια, τα πατάρια, τρόφιμα, κονσέρβες, μακαρόνια και οτιδήποτε συσκευάζεται (χαλάει δε χαλάει - κι'αν χαλάει δε βαριέσαι, το πετάμε, αρκεί όμως που το είχαμε όταν το ...χρειαζόμασταν!)Το μοτίβο εξακολουθεί και το αποσμητικό, το τσαι, το μακαρόνι και το ρύζι πάει σύννεφο! Άσχετα αν τελικά χρησιμοποιείται ή όχι.
Θα ήταν ενδιαφέρον να κρατάει κανείς ΟΛΟΥΣ τους λογαριασμούς αγορών, και να σημειώνει πάνω τους οτιδήποτε τελικά πετιέται ή περνάει στην αχρηστία. Σίγουρο είναι οτι τα μισά λεφτά πετιούνται ή περνάνε στην αχρηστία. Είμαστε όμως περήφανοι, γιατί τίποτα δε μας λείπει!! (πέρα απο καννά δυό δεκάρες δλδ....)

Καλή Σαρακοστή!

Η μόνη Καθαρή Δευτέρα που θυμάμαι - ίσως γιατί σήμαινε κάτι παραπάνω για μένα τότε, ήταν πριν πολλά χρόνια όταν πετάξαμε αετό στο πατρικό του πατέρα μου, στο σπίτι της γιαγιάς.
Η κατσίκα ήταν δεμένη παραπέρα, τα κουνέλια ροκανίζανε τα καρότα τους, μια γέρικη ελιά μας χαμογέλαγε και ο αετός μας είχε φτάσει σχεδόν στον ήλιο. Ο μπαμπάς είχε φτιάξει μια τεράστια ουρά από μισό περίπτερο εφημερίδες! Το σκοινί δε μας έφτασε, και έδεσε κιάλλο. Είχε βρει ένα χοντρό και λείο ξύλο που χρησιμοποίησε για καλούμπα. Η αίσθηση ήταν απίθανη, το λίγα λεπτά που τον κράτησα με τον μπαμπά από δίπλα να βοηθάει, ένιωθα ένα τεράστιο δέος για το κατόρθωμα μας. Κράταγα τη καλούμπα λες και κράταγα το σκοινί του θαλάσσιου σερφ! Κάποια στιγμή ο μπαμπάς πέρασε ένα τενεκεδάκι στο σκοινί. Με ένα μαγικό τρόπο αυτό ανέβηκε ψηλά μαζί με την χάρτινή ουρά. Πέρασε και δεύτερο τενεκεδάκι και μας είπε να βάλουμε το αυτό μας να ακούσουμε – εγώ και ο αδερφός μου.
Ο άνεμος μας έστελνε ψίθυρους και σφυρίγματα από εκεί ψηλά! Ο αετός μας μίλαγε για τον ουρανό, τον άνεμο, τον ήλιο…
Μακάρι να είχα μια φωτογραφία από τότε, αλλά δεν έχω. Έχω όμως την εικόνα στο μυαλό μου, ένας απλός πλαστικός αετός.. με την τεράστια χάρτινη ουρά και τα τενεκεδάκια του, τόσο απλά και τόσο όμορφα που θα μου μείνουν για πάντα.

Καλή Σαρακοστή σε όλους! :)

Για το χαμόγελο ενός μωρού

Αφιερώνω αυτή τη φωτογραφία που τράβηξα πρίν πολύ καιρό, στην paragrafo που με το ποστ της, έμεσα συνδεδεμένο με την Άνοιξη, ήταν το μόνο στη μπλογκόσφαιρα που είχε πραγματικό νόημα.
Τυχαία είχα τραβήξει τη φωτογραφία αυτή 3 χρόνια πριν. Τώρα όμως απόκτησε κι'αυτή πραγματικό νόημα.

Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ένα μικρό κουρκουμπινάκι…
Ένας ζαχαροπλάστης το έφτιαξε στην άλλη άκρη της γης, στην χώρα που τη λένε ΝταουνΑντερ. Το μικρό κουρκουμπινάκι ήταν πολύ χαρούμενο. Ζούσε με την οικογένεια του σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι με κήπο από τεράστιες πολύχρωμες ορτανσίες. Ο γείτονας τους είχε ένα μεγάλο μαύρο σκυλί που τον λέγανε blacky και ένα μικρό καφέ λουκανόσκυλο (αυτά τα μακρόστενα που τα βάζουν και σε αυτοκόλλητα για τις νταλίκες!) Το λουκανόσκυλο είχε βρεί τρόπο να τρυπώνει στο κήπο με τις ορτανσίες και μια μέρα το κουρκουμπινάκι το ακολούθησε. Είχανε γίνει φίλοι άλλωστε, αλλά είχε πάντα την απορία που εξαφανίζεται κάθε φορά! Το σπιτάκι στο πίσω μέρος του είχε μια τρύπα στο χώμα και το λουκανόσκυλο χωνόταν επιδέξια εκεί μέσα να φυλάξει τα τρόπαιά του (αγαπημένα ξυλαράκια και κοκαλάκια).
Επικρατέστερο χρώμα γαλάζιο και πράσινο.

Η οικογένεια Κουρκουμπίνι, διατηρούσε ένα από τα ποιο φημισμένα ψαροπατατάδικα της πόλης (fish & chips τα λεγόμενα). Το μικρό κουρκουμπινάκι γυρνοβόλαγε εκεί μέσα αρκετές ώρες την ημέρα. Άνοιγε το τεράστιο ψυγείο με τα παγωτά, πρώτα για να πάρει μια μεγάλη εισπνοή. Τρελαινόταν για αυτή την ιδιαίτερη, παγωμένη και γλυκιά μυρωδιά. Ξέρετε αλήθεια ότι την καλύτερη «μνήμη» την έχει η αίσθηση της όσφρησης; Η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο γκαζόν (όχι δεν είχαμε γκαζόν μέσα στο μαγαζί) και το γλυκό άρωμα καραμέλας, τσιχλόφουσκας και σοκολάτας είχαν αποτυπωθεί για πάντα στη μνήμη της όσφρησης του μικρού κουρκουμπινιού! Δεν ήξερε τότε πόσο θα του λείπανε αυτές οι μυρωδιές σε μερικά χρόνια και πόσο θα συγκινιόταν κάθε φορά που θα τις συναντούσε.
Επικρατέστερο χρώμα κόκκινο.

Περάσανε μερικά χρόνια, η ζωή ήτανε καλή και πολλά υποσχόμενη, ο πατέρας Κουρκουμπίνης όμως άρχισε να νοσταλγεί την πατρίδα, την οικογένεια…
Έτσι, καλώς ή κακώς η απόφαση πάρθηκε, τα εισιτήρια βγήκανε και η οικογένεια Κουρκουμπίνι πήρε το δρόμο της επιστροφής με την Quantas Airlines μετά από πολλά χρόνια κόπου στη ξενιτιά.

Επιβιβαστήκανε. Τακτοποιηθήκανε και σε λίγο απογειωθήκανε. Από το τζαμάκι του αεροπλάνου το μικρό κουρκουμπίνι έβλεπε τη χώρα που μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήξερε για πατρίδα, να ξεθωριάζει σιγά σιγά, όπως θα ξεθώριαζαν και οι αναμνήσεις και οι φωτογραφίες.
Στο αεροπλάνο υπήρχε μια ζεστασιά και φως πολύ. Οι αεροσυνοδοί χαρούμενες και φιλικότατες μοίραζαν μικρά παιχνιδάκια και ζαχαρωτά στα μικρά. Το κουρκουμπίνι φύλαξε το παιχνιδάκι της Quantas. Θα ήταν η τελευταία ανάμνηση…
Επικρατέστερο χρώμα χρυσαφί.

Φτάσανε! Κόσμος πολύς, βαλίτσες, φωνές, ένα χάος. Οι γονείς περιμένουν να παραλάβουν βαλίτσες και να τελειώσουν με τη γραφειοκρατία. Το μικρό κουρκουμπίνι και ο αδερφός του ανεβήκανε κάτι κυλιόμενες σκάλες μόνα τους και φτάσανε στο επίπεδο όπου γίνεται η υποδοχή από συγγενείς ή φίλους.
Τεράστιος χώρος. Δάπεδο από μάρμαρο γυαλιστερό. Δύο μικρές φιγούρες μόνες… και ξαφνικά ένα τσούρμο ανθρώπων που φώναζε, γέλαγε και κούναγε χέρια προς όλες τις κατευθύνσεις, έτρεχε προς το μέρος τους! Σοκ!

Η οικογένεια! Θείοι, θείες, ξαδέρφια, παππούδες (από το άλλο σόι!) όλοι συγκινημένοι, όλοι χαρούμενοι. Κάπου ανάμεσα τους χάθηκε το κουρκουμπίνι.
Χάθηκα εγώ…
Επικρατέστερο χρώμα γκρι.

Μείναμε στο πατρικό του πατέρα για μερικές μέρες.
Τα πρωινά ήταν ένα μαρτύριο… Θυμάμαι τον εαυτό μου στριμωγμένο σε μια γωνία με ένα ποτήρι απαίσιο γάλα στα χέρια (είτε αρμεγμένο από τη κατσίκα, είτε αραιωμένο εβαπορέ) και οι 2 ξαδέρφες μου πάνω από το κεφάλι μου (8-10 χρόνια μεγαλύτερες) να με κοιτούν με δέος περιμένοντας το να πιω το γάλα – λες και ήταν κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός. Λες και βλέπανε εξωγήινο που μαγειρεύει παστίτσιο.
Ελληνικά δεν ήξερα ακόμα και οι αισθήσεις που θυμάμαι από εκείνη την εποχή είναι η γενικότερη μουγκαμάρα και κάτι σαν «εκτός τόπου και χρόνου».

Όλοι απλά μας κοιτάγανε σαν πλάσματα από άλλη εποχή (δε διέφερε αυτό και πολύ από τη πραγματικότητα).

Όταν πήγαμε σπίτι μας, η μαμά άρχισε δουλειά και εννοώ οτι αγόρασε καναδυό παιδικά βιβλία εκμάθησης ελληνικών και αρχίσαμε τα μαθήματα! Το θυμάμαι ακόμα το βιβλίο. Θυμάμαι το φωτεινό μας δωμάτιο και εμένα να κάθομαι στο πάτωμα και τη μαμά στο κρεβάτι να προσπαθεί να μου μάθει να διαβάζω και να μιλάω.
Ανυπομονούσα παρ’ όλα αυτά να πάω σχολείο. Θυμόμουνα πόσο ωραία ήτανε στην Αυστραλία και με τι άνεση χαιρέτησα τους δικούς μου την πρώτη μέρα και εξαφανίστηκα ανέμελα ανάμεσα στ’ άλλα παιδάκια. Το ίδιο και ’δω, αλλά με μια δόση ανασφάλειας.
Έχουν περάσει χρόνια .. 26 για την ακρίβεια, ακόμα όμως νιώθω εκτός τόπου, εκτός κλίματος. Τότε, παρατηρούσα πολύ τα πάντα γύρω μου αλλά δε συμμετείχα, γιατί δε μπορούσα, λόγω γλώσσας και ιδιοσυγκρασίας. Ήμουν σαν ένας τρίτος που παρακολουθούσε μια ιστορία όπου πρωταγωνιστούσα κι εγώ. Αυτό με ακολούθησε και στα σχολεία, και στα κολέγια και στις σχολές. Συχνά πυκνά αυτή η αίσθηση ξαναεμφανίζεται όταν έχω να κάνω με καινούργιους ανθρώπους και καταστάσεις.

Ακόμα μπερδεύω τη γλώσσα μου όταν μιλάω. Το βρίσκω αδικαιολόγητο μετά από τόσο χρόνια., αλλά αδυνατώ να κάνω κάτι γι’ αυτό.
Ξέρετε αλήθεια τι θα πει «φένα»; Τι θα πει «φρίζα»;; Να σας πω εγώ που τα έλεγα χρόνια και που δεν είχα ΙΔΕΑ ότι δεν ήταν πραγματικές λέξεις ώσπου το έτερο μου ήμισυ με ρώτησε τι στο καλό σημαίνουν! Φένα για fan (ανεμιστήρας) και φρίζα και freezer (ψυγείο) ..ναι, γελάστε – κι εγώ γέλασα με τον εαυτό μου όταν μου είπε ότι αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν σε κανένα λεξιλόγιο και ότι μίλαγα σαν κάποιους Ελληνες μετανάστες με τους οποίους γέλαγα όταν λέγανε «κάρο», «τουθπίκι» και «στέκι»…