Για τον παππού

Θέλω να γράψω πολλά. Δε ξέρω όμως να γράφω και δε ξέρω τι να πρωτοπώ. Έτσι τις κρατάω τις σκέψεις μου όλες στοιβαγμένες στο μυαλό μου και στη ψυχή μου. Σκέψεις για τα πάντα, που κοντεύουν να ξεχειλίσουν αλλά εξακολουθώ να τις κρατάω μέσα στο κουτάκι της την καθεμία. Μέχρι που εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα υπερχείλισης..
Έτσι, διαλέγω τώρα μερικά κουτάκια από την κατηγορία «οικογένεια» και τα βάζω στο τραπέζι. Τα ανοίγω και βλέπω μέσα τον παππού, τη γιαγιά και χρόνια ολόκληρα. Μια ιστορία μεγάλη που άρχισα να καταγράφω πολλές φορές αλλά ποτέ δε τη τελείωνα. Τόσο καλά κλειστά είναι τα κουτάκια που με πιάνει κόμπος στο λαιμό και ακόμα ούτε τα έχω μισανοίξει.

…
Η γιαγιά, από σπίτι. Κόρη γιατρού, εξ’Αιγύπτου, 7 αδέρφια σύνολο, με τα γαλλικά τους, τις μουσικές τους, τα μπαλ μασκέ τους..
Ο παππούς από τη Κέρκυρα. Γιος μουσικού-μαέστρου φιλαρμονικής, 3 αδέρφια σύνολο, με τις σκανδαλιές τους, τις καντάδες τους και το ξυπολισιό τους.

Στα 17 του, ο παππούς κάνει την επανάσταση του και για να «ξεφύγει» κατατάσσεται στο Πολεμικό Ναυτικό. Δίνει εξετάσεις και μπαίνει από τους πρώτους στην σχολή Αξιωματικών.
Αγχώνομαι για να μη ξεχάσω τίποτα.. Από τις φάρσες που μου εξιστορούσε όταν ήμουνα μικρή, και όσο εκείνος ήτανε ακόμα στη Κέρκυρα παιδί ακόμα. Είναι όλα στο μυαλό μου. Πάρα πολλά για να τα γράψω κάτω.
Ιστορίες από το πόλεμο που έζησε μετά, τη φρίκη και το θάνατο. Φίλους που έχασε, φίλους που βρήκε μετά από χρόνια. Ο εφιάλτης του πόλεμου τον κυνηγούσε μέχρι πρόσφατα στα όνειρα του..
Ιστορίες από την Αίγυπτο, το κόρτε με τη γιαγιά που ήταν τότε στον Ερυθρό Σταυρό.
Ιστορίες από την Αυστραλία, ιστορίες για μια ζωή που έζησε για την οικογένεια του, όχι για τον εαυτό του. Για το παιδί του (τη μητέρα μου) και τα εγγόνια του.
Μια γεμάτη ζωή, με λύπες, αδικίες μα και χαρές και γέλια.

Ο παππούς ήταν συνέχεια με το χέρι στη τσέπη, είτε για να κουδουνίζει τα αμέτρητα κέρματα που του τρυπάγανε μονίμως τις τσέπες, είτε για να μοιράζει χαρτζιλίκια.
Και αν του έλεγες όχι, δε χρειάζεται, έχω λεφτά, παρεξηγιότανε! Έπρεπε οπωσδήποτε να πάρεις χαρτζιλίκι, το οποίο ήταν και γενναίο κάθε φορά!
Με τον αδερφό μου είχαν βρει όμως πατέντα! Η μαμά είχε μια παλιά γραφομηχανή. Δαχτυλογραφούσε ο αδερφός μου, και πούλαγε τις σελίδες που έγραφε στον παππού! Business όχι αστεία! Έτσι ο αδερφός μου έμαθε στα 15 του πάνω κάτω, να δαχτυλογραφεί σαν αστραπή πριν ακόμα μας πάρει δώρο ο μπαμπάς την Amiga500!
Ο παππούς μονίμως φορούσε ένα κασκέτο στο κεφάλι και έκανε τα απίστευτα χιλιόμετρα καθημερινά. Κάποτε είχε υπολογίσει ότι είχε περπατήσει περίπου όσο είναι η απόσταση Ελλάδα-Αυστραλία!!
Μας ρώταγε έναν έναν αν είμαστε καλά, αν όλα ήταν εντάξει και μετά μας διαβεβαίωνε ότι ..όλα είναι οκ, γιατί είναι εκείνος εδώ και θα «φροντίσει» εκείνος για μας. Ήμασταν η μόνιμη του ..απολαυστική, ανησυχία.
Κάθε βράδυ αφού καληνυχτίζαμε «τους παππούδες», ερχόταν μετά στο δωμάτιο μας, μας κουκούλωνε, έκανε πάνω μας ένα σταυρό και πήγαινε και εκείνος ήσυχα να κοιμηθεί.
Ήταν άνθρωπος δυναμικός, με έναν μοναδικό τρόπο να καταφέρνει αυτό που θέλει με τρόπο ωραίο και διπλωματικό. Ήταν γεμάτος ενέργεια με πάρα πολλά να προσφέρει. Αλλά έκανε ένα τεράστιο λάθος. Αφενός επέστρεψε στην Ελλάδα, και αφετέρου δεν ασχολήθηκε εργασιακά με τίποτα όταν επέστρεψε.
Τώρα κοντεύει τα 90, από υγεία σφύζει ..σωματική υγεία, γιατί τον παππού, τον Γιώργο, τον ψιλοχάσαμε εδώ και μερικά χρόνια. Κάτι μεταξύ γεροντικής άνοιας και αλσχειμερ μας είπανε.
Το σιωπηλό μου «αντίο» του το είπα μια μέρα όταν με πήρε τηλέφωνο.. καθόμουνα στο σαλόνι και το θυμάμαι σαν εχτές. «Ποια είσαι» μου λέει.. «Εγώ είμαι παππού» του είπα…
Τώρα είναι ένα φάντασμα που κυκλοφορεί στο σπίτι της μαμάς. Ανάμεσα στα δωμάτια, ψάχνοντας πάντα για κάτι ή κάποιον, κάνοντας περίεργες, ακατανόητες ερωτήσεις. Καμιά φορά επανέρχεται για μερικά λεπτά και τον πιάνει το παράπονο με τη «κατάντια» του. Καμιά φορά όταν τον χαιρετάω και τον χτυπάω ελαφρά στη πλάτη μου χαμογελάει, κορδώνεται λίγο και γνέφει καταφατικά.
Δε μπορώ να γράψω τίποτα άλλο.. αλλά του οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ για τα πάντα.
Και ίσως είναι αργά αλλά, Γιώργο, να ξέρεις ότι είμαι πολύ τυχερή και περήφανη που ήσουν και ακόμα είσαι ο παππούς μου.