Μήπως είναι δικής σας αυτή η μύτη;

Είναι εκνευριστικό πως κάποιες εικόνες απο τα παιδικά σου χρόνια που θα προτιμούσες να ξεχάσεις, μένουν καρφωμένες στο μυαλό σου και πετάγονται ξαφνικά μπροστά σου!
Οχι, δε θα μιλήσω για τραγικά βιώματα...αλλά για παγωμένες μύτες!
Επι δεκαετίας '80 λοιπόν, ήταν πολύ της μόδας τα βίντεο. Αυτά τα άχαρα ορθογώνια κουτιά που "τρώγανε" κασέτες... Είχε φέρει ο μπαμπάς απο ένα ταξίδι του, ένα Sharp πρώτης τάξεως και το τιμάγαμε δεόντος! Η χαρά μου ήταν να πάμε στο βίντεοκλάμπ με τον μπαμπά κάθε 1-2 φορές την εβδομάδα - συνήθως Παρασκευή/Σάββατο για τις ανάλογες προμήθειες, όντας και 2 μας τηλεορασόπληκτοι. Ευτυχώς η συνήθεια με έχει εγκαταλήψει προ πολλού, αλλά έστω και τώρα, άμα τύχει να "¨πέσω" σε έργο χαζεύω σα τον Rainman που κοιτάει το κενό και σκέφτετε πόσο κάνει 4+3. Και ποτέ μα ΠΟΤΕ δε μπορώ να κοιμηθώ κατά τη διάρκεια ταινίας (ούτε διαφημίσεων, ούτε ξενέρωτων σήριαλ), ούτε ξεχνάω ταινία που έχω δει.
Μια μέρα λοιπόν, φεύγουν οι γονείς και μας αφήνουν τα 2 αδέρφια μοναχούλια με τον γάτο που υποτίθετε θα μας επέβλεπε (ήταν μια λέρα αυτός, απαπα.. σιάμ ήταν βέβαια, τι να περιμένει κανείς!) Βρίσκουμε που λέτε κάτι βιντεοταινίες τύπου θρίλερ/τρόμου/μαύρου χιούμορ που είχε νοικιάσει ο μπαμπάς... τι το θέλαμε; Βάζει ο αδερφός την μια. Βρυκόλακες. Εγώ πήρα το μαξιλάρι αγκαλιά. Σε καμιά σκηνή φρίκης έχωνα τη μούρη μου στο μαξιλάρι και έκανα πως βαριόμουνα! Βάζουμε την άλλη .. δε θυμάμαι το θέμα αλλα θυμάμαι έντονα μια σκηνή οπου κάποιοι κάθονται σ'ενα τραπέζι και τρώνε σούπα, και αρχίζουν με κάθε κίνηση να χάνουν και απο ένα αυτί, ένα μάτι, να ξύνονται και να τους πέφτει το δέρμα στη σούπα και τέτοια άλλα όμορφα! (ελπίζω να μη σας κόβω την όρεξη)
Και εκεί που κάποιος ξύνει τη μυτη του, του πέφτει κι'άυτή μέσα στη σούπα.. Ε λοιπόν αυτή η σκηνή της μύτης στη σούπα μου έρχετε κάθε φορά στο μυαλό όταν κάνει πολύ κρύο και η μύτη μου μουδιάζει και παγώνει και ούτε την αισθάνομαι!
Με παρηγορεί όμως η σκέψη οτι απο δω και πέρα όποτε κάνει παγωνιά θα σκέφτεσαι και συ το ίδιο πράγμα!

ΜΠΟΥ!