Ο έρωτας ενός κουρκουμπινίου!

Αφιερωμένο στο μικρό μαλλιαρό φίλο του alombar42. Η ιστορία συνεχίζεται απο εδώ και πρέπει να τη διαβάσετε για να μπείτε στο νόημα! :)
----------------

Ένα μικρό κουρκουμπίνι, μέσα στο ατελείωτο ταξίδι του ανάμεσα στις ρόδες αυτοκινήτων, υπονόμους, τροχονόμους, παρανόμους, κοντοστέκεται μια στιγμή σα να το χτύπησε η πινακίδα του STOP του απέναντι πεζοδρομίου όταν έπεσε πάνω της ένας ελέφαντας με μοτοσακό.

...Βρέχει;
Το κουρκουμπίνι κοιτάζει ψηλά και αντικρίζει μια μαύρη σκιά. Μα τι..;
Ο ήλιος λάμπει, η σκιά κινείται νευρικά και άτσαλα ώσπου τελικά διακρίνονται τα χαρακτηριστικά της.
Μα είναι ... είναι.... Ο ΑΡΗΣ!
Η καρδιά του κουρκουμπινίου άρχισε να χτυπάει τρελά σα παρανοικό ξυπνητήρι, το ίδιο χοροπήδαγε πάνω κάτω και φώναζε "ΣΑΑΑΑΑΑΚΗΗΗΗ" ...οχι, "ΑΑΑΑΑΡΗΗΗΗΗ, ΜΙΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΜΑΣ ΚΑΤΟΥΡΑΑΑΣ!"
Για μια στιγμή, ο Άρης, αυτό το θεικό πλάσμα με το γυαλιστερό τρίχωμα, τα μπιρμπιλοτά μάτια και το αυτί μαρουλόφυλλο, γυρίζει τη μουσούδα του προς το κουρκουμπίνι, το κοιτάει και με μια απότομη κίνηση εξαφανίζεται καθώς ο ιδιοκτήτης του, τον τραβάει φωνάζοντας: "Πάμε Άρη, ΠΑΜΕ! ΑΜΑΝ ΠΙΑ!"

"...σββββββ.."

Ο κόσμος τρέχει, τα πάντα τρέχουν γύρω απο το κουρκουμπίνι και όμως αυτό έχει παγώσει το χρόνο στη μια ελάχιστη στιγμούλα όπου οι ματιές τους συναντηθήκανε..

"...ΣΒΒΒΒΒΒΙΙΙΙΝΝ.."

Ήτανε τόσο κοντά..

"..ΣΒΙΙΙΙΙΙΝ"

Μα τι σκατά κάνει έτσι αναρωτιέται το κουρκουμπίνι καθώς κοιτάει ψηλά για μια ακόμη φορά ... και βλέπει μια καμηλοπάρδαλη να πέφτει πάνω του!

"ΜΠΑΜ!"