Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ένα μικρό κουρκουμπινάκι…
Ένας ζαχαροπλάστης το έφτιαξε στην άλλη άκρη της γης, στην χώρα που τη λένε ΝταουνΑντερ. Το μικρό κουρκουμπινάκι ήταν πολύ χαρούμενο. Ζούσε με την οικογένεια του σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι με κήπο από τεράστιες πολύχρωμες ορτανσίες. Ο γείτονας τους είχε ένα μεγάλο μαύρο σκυλί που τον λέγανε blacky και ένα μικρό καφέ λουκανόσκυλο (αυτά τα μακρόστενα που τα βάζουν και σε αυτοκόλλητα για τις νταλίκες!) Το λουκανόσκυλο είχε βρεί τρόπο να τρυπώνει στο κήπο με τις ορτανσίες και μια μέρα το κουρκουμπινάκι το ακολούθησε. Είχανε γίνει φίλοι άλλωστε, αλλά είχε πάντα την απορία που εξαφανίζεται κάθε φορά! Το σπιτάκι στο πίσω μέρος του είχε μια τρύπα στο χώμα και το λουκανόσκυλο χωνόταν επιδέξια εκεί μέσα να φυλάξει τα τρόπαιά του (αγαπημένα ξυλαράκια και κοκαλάκια).
Επικρατέστερο χρώμα γαλάζιο και πράσινο.

Η οικογένεια Κουρκουμπίνι, διατηρούσε ένα από τα ποιο φημισμένα ψαροπατατάδικα της πόλης (fish & chips τα λεγόμενα). Το μικρό κουρκουμπινάκι γυρνοβόλαγε εκεί μέσα αρκετές ώρες την ημέρα. Άνοιγε το τεράστιο ψυγείο με τα παγωτά, πρώτα για να πάρει μια μεγάλη εισπνοή. Τρελαινόταν για αυτή την ιδιαίτερη, παγωμένη και γλυκιά μυρωδιά. Ξέρετε αλήθεια ότι την καλύτερη «μνήμη» την έχει η αίσθηση της όσφρησης; Η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο γκαζόν (όχι δεν είχαμε γκαζόν μέσα στο μαγαζί) και το γλυκό άρωμα καραμέλας, τσιχλόφουσκας και σοκολάτας είχαν αποτυπωθεί για πάντα στη μνήμη της όσφρησης του μικρού κουρκουμπινιού! Δεν ήξερε τότε πόσο θα του λείπανε αυτές οι μυρωδιές σε μερικά χρόνια και πόσο θα συγκινιόταν κάθε φορά που θα τις συναντούσε.
Επικρατέστερο χρώμα κόκκινο.

Περάσανε μερικά χρόνια, η ζωή ήτανε καλή και πολλά υποσχόμενη, ο πατέρας Κουρκουμπίνης όμως άρχισε να νοσταλγεί την πατρίδα, την οικογένεια…
Έτσι, καλώς ή κακώς η απόφαση πάρθηκε, τα εισιτήρια βγήκανε και η οικογένεια Κουρκουμπίνι πήρε το δρόμο της επιστροφής με την Quantas Airlines μετά από πολλά χρόνια κόπου στη ξενιτιά.

Επιβιβαστήκανε. Τακτοποιηθήκανε και σε λίγο απογειωθήκανε. Από το τζαμάκι του αεροπλάνου το μικρό κουρκουμπίνι έβλεπε τη χώρα που μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήξερε για πατρίδα, να ξεθωριάζει σιγά σιγά, όπως θα ξεθώριαζαν και οι αναμνήσεις και οι φωτογραφίες.
Στο αεροπλάνο υπήρχε μια ζεστασιά και φως πολύ. Οι αεροσυνοδοί χαρούμενες και φιλικότατες μοίραζαν μικρά παιχνιδάκια και ζαχαρωτά στα μικρά. Το κουρκουμπίνι φύλαξε το παιχνιδάκι της Quantas. Θα ήταν η τελευταία ανάμνηση…
Επικρατέστερο χρώμα χρυσαφί.

Φτάσανε! Κόσμος πολύς, βαλίτσες, φωνές, ένα χάος. Οι γονείς περιμένουν να παραλάβουν βαλίτσες και να τελειώσουν με τη γραφειοκρατία. Το μικρό κουρκουμπίνι και ο αδερφός του ανεβήκανε κάτι κυλιόμενες σκάλες μόνα τους και φτάσανε στο επίπεδο όπου γίνεται η υποδοχή από συγγενείς ή φίλους.
Τεράστιος χώρος. Δάπεδο από μάρμαρο γυαλιστερό. Δύο μικρές φιγούρες μόνες… και ξαφνικά ένα τσούρμο ανθρώπων που φώναζε, γέλαγε και κούναγε χέρια προς όλες τις κατευθύνσεις, έτρεχε προς το μέρος τους! Σοκ!

Η οικογένεια! Θείοι, θείες, ξαδέρφια, παππούδες (από το άλλο σόι!) όλοι συγκινημένοι, όλοι χαρούμενοι. Κάπου ανάμεσα τους χάθηκε το κουρκουμπίνι.
Χάθηκα εγώ…
Επικρατέστερο χρώμα γκρι.

Μείναμε στο πατρικό του πατέρα για μερικές μέρες.
Τα πρωινά ήταν ένα μαρτύριο… Θυμάμαι τον εαυτό μου στριμωγμένο σε μια γωνία με ένα ποτήρι απαίσιο γάλα στα χέρια (είτε αρμεγμένο από τη κατσίκα, είτε αραιωμένο εβαπορέ) και οι 2 ξαδέρφες μου πάνω από το κεφάλι μου (8-10 χρόνια μεγαλύτερες) να με κοιτούν με δέος περιμένοντας το να πιω το γάλα – λες και ήταν κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός. Λες και βλέπανε εξωγήινο που μαγειρεύει παστίτσιο.
Ελληνικά δεν ήξερα ακόμα και οι αισθήσεις που θυμάμαι από εκείνη την εποχή είναι η γενικότερη μουγκαμάρα και κάτι σαν «εκτός τόπου και χρόνου».

Όλοι απλά μας κοιτάγανε σαν πλάσματα από άλλη εποχή (δε διέφερε αυτό και πολύ από τη πραγματικότητα).

Όταν πήγαμε σπίτι μας, η μαμά άρχισε δουλειά και εννοώ οτι αγόρασε καναδυό παιδικά βιβλία εκμάθησης ελληνικών και αρχίσαμε τα μαθήματα! Το θυμάμαι ακόμα το βιβλίο. Θυμάμαι το φωτεινό μας δωμάτιο και εμένα να κάθομαι στο πάτωμα και τη μαμά στο κρεβάτι να προσπαθεί να μου μάθει να διαβάζω και να μιλάω.
Ανυπομονούσα παρ’ όλα αυτά να πάω σχολείο. Θυμόμουνα πόσο ωραία ήτανε στην Αυστραλία και με τι άνεση χαιρέτησα τους δικούς μου την πρώτη μέρα και εξαφανίστηκα ανέμελα ανάμεσα στ’ άλλα παιδάκια. Το ίδιο και ’δω, αλλά με μια δόση ανασφάλειας.
Έχουν περάσει χρόνια .. 26 για την ακρίβεια, ακόμα όμως νιώθω εκτός τόπου, εκτός κλίματος. Τότε, παρατηρούσα πολύ τα πάντα γύρω μου αλλά δε συμμετείχα, γιατί δε μπορούσα, λόγω γλώσσας και ιδιοσυγκρασίας. Ήμουν σαν ένας τρίτος που παρακολουθούσε μια ιστορία όπου πρωταγωνιστούσα κι εγώ. Αυτό με ακολούθησε και στα σχολεία, και στα κολέγια και στις σχολές. Συχνά πυκνά αυτή η αίσθηση ξαναεμφανίζεται όταν έχω να κάνω με καινούργιους ανθρώπους και καταστάσεις.

Ακόμα μπερδεύω τη γλώσσα μου όταν μιλάω. Το βρίσκω αδικαιολόγητο μετά από τόσο χρόνια., αλλά αδυνατώ να κάνω κάτι γι’ αυτό.
Ξέρετε αλήθεια τι θα πει «φένα»; Τι θα πει «φρίζα»;; Να σας πω εγώ που τα έλεγα χρόνια και που δεν είχα ΙΔΕΑ ότι δεν ήταν πραγματικές λέξεις ώσπου το έτερο μου ήμισυ με ρώτησε τι στο καλό σημαίνουν! Φένα για fan (ανεμιστήρας) και φρίζα και freezer (ψυγείο) ..ναι, γελάστε – κι εγώ γέλασα με τον εαυτό μου όταν μου είπε ότι αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν σε κανένα λεξιλόγιο και ότι μίλαγα σαν κάποιους Ελληνες μετανάστες με τους οποίους γέλαγα όταν λέγανε «κάρο», «τουθπίκι» και «στέκι»…